جمشید و خورشید سلمان ساوجی

ز رحمت انبیا را آفریده

وز ایشان مصطفی را برگزیده

امام سیصد و شصت و شش اخبار

سپهر هر دو شش ماه ده و چار

شهشنشاه سریر ملک لولاک

سوار عرصه میدان افلاک

محمد عالم علم یقین است

محمد رحمه للعالمین است

به معنی قره العین دو عالم

به صورت پشت و روی نسل آدم

ز فتح مقدمش در طاق کسری

بسی کسر آمده وانگه چو کسری

همان دم آتش کفر از جهان جست

زمین از موج سیلاب بلا رست

به دارالملک سلمان آن فرو مرد

زمین شهر ما این را فرو برد

گهی جبریل باشد میر بارش

زمانی عنکبوتی پرده دارش

شد از شوق بنانش لاغر و زرد

قلم کو چون قمر شق قصب کرد

بنانش تیف بر گردون کشیده

به ایمانی صف مه بر دریده

کسی کو داشت در تن گوهر بد

چو تیغ انصاف او بر گردنش زد

کس او کی تواند کرد تقبیح؟

که آرد سنگ خارا را به تسبیح

کجا برد براق او منازل

خر عیسی فتد با بار در گل

اگر گوید کسی کاندر رهی خر

رود با مرکب تازی زهی خر!

کلیم آنجا که معجز را بیان کرد

دو و دو چشمه از سنگی روان کرد

کجا احمد زند بر آب رنگی

کلیم آنجا بود بی‌آب و سنگی

کجا ساییده چترش سر بر افلاک

به جای سایه مهر افتاده بر خاک

گهی سر در گلیم فقر برده

گهی این اطلس خضرا سپرده