عیسی مسیح (ع) از منظر قرآن و کتاب مقدس

مسلمانان و مسیحیان تعریفی متفاوت از حضرت عیسی (علیه‌السلام) در کتاب آسمانی خود دارند. قرآن حضرت عیسی (علیه‌السلام) را به عنوان پیامبر الهی می‌شناسند ولی مسیحیان و کتاب مقدسشان تعریفی بسیار زننده و لااقل گنگ و نامفهوم از عیسی مسیح عرضه می‌کنند. قرآن کریم حضرت عیسی (علیه‌السلام) را به عنوان پیامبری بزرگ و محترم که به آسمان برده شده و در پوشش عزت خداوند، آرام گرفته است، مطرح می‌کند؛ او را نبی، مبارک، نیکوکار به مادر، بنده‌ی یگانه پرست و فروتن خدا، روح و کلمه و تربیت‌شده خداوند و ظرف اسرار و حکمت‌های الهی معرفی می‌کند و هرگونه زشتی را از ساحت این پیامبر بزرگ الهی، دور می‌کند و ادعای هرگونه نسبت نادرست همچون الوهیت و اتحاد و حلول را به او رد کرده است.
خداوند کمتر پیامبری را مانند عیسی مسیح ستوده است. یکی از صفات حضرت عیسی (علیه‌السلام) که در قرآن آمده است، بنده و پیامبر بودن مسیح (علیه‌السلام) است. چنان‌که خداوند چنین می‌گوید: «قالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتانِيَ الْكِتابَ وَ جَعَلَني‏ نَبِيًّا [مریم/۳۰] گفت: من بنده خدايم، مرا كتاب داده و پيغمبر كرده.» خداوند نام عیسی مسیح (علیه‌السلام) را برای او برگزید و وی را در دنیا و آخرت آبرومند و مقرب قرار داد: «إِذْ قالَتِ الْمَلائِكَةُ يا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِنْهُ اسْمُهُ الْمَسيحُ عيسَى ابْنُ مَرْيَمَ وَجيهاً فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبينَ [آل‌عمران/۴۵] زمانى كه فرشتگان گفتند: اى مريم خداى تعالى بشارتت مى‏‌دهد به كلمه‌‏اى از خودش كه نامش مسيح عيسى بن مريم آبرومندى در دنيا و آخرت از مقربين است.»
حضرت عیسی (علیه‌السلام) از کسانی بود که خداوند به آن‌ها کتاب و حکمت آموخته بود: «وَ يُعَلِّمُهُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ التَّوْراةَ وَ الْإِنْجيلَ [آل‌عمران/۴۸] اى مريم خداى تعالى به عيسى كتاب و حكمت و تورات و انجيل تعليم مى‏دهد.» هر جا که بود منشأ خیر و برکت بود و به مادرش نیکی می‌کرد: «وَ جَعَلَني‏ مُبارَكاً أَيْنَ ما كُنْتُ وَ أَوْصاني‏ بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا وَ بَرًّا بِوالِدَتي‏ وَ لَمْ يَجْعَلْني‏ جَبَّاراً شَقِيًّا [مریم/۳۱ و ۳۲] و هر جا كه باشم با برکتم كرده است و به نماز و زكات مادام كه زنده باشم سفارشم فرموده. نسبت به مادرم نيكوكارم كرده و گردنکش و نافرمانم نكرده است». این در حالی است که عهد جدید، چهره‌ای به کلی مخدوش و ناروا از مسیح (علیه‌السلام) ارائه می‌کند. او در عهد جدید، سازنده و نوشنده‌ی شراب ناب و بدرفتار نسبت به مادر و بر هم زننده دوستی‌ها و خویشی‌ها شناسانده می‌شود. او کسی است که زنی بدکاره، پاهای او را بوسیده، عطرآگین می‌نماید و سرانجام چون بردار رفته ملعون نیز هست. بر او برچسب الوهیت و فرزندی خدا نیز زده می‌شود و همین طور اوصاف دیگری که هر خرد پاکیزه‌ای از پذیرش آن سرباز خواهد زد. فقط به چند نمونه اشاره می‌کنیم:
لوقا می‌گوید: «و یکی از فریسیان از او وعده خواست که با او غذا خورَد. پس به خانه فریسی درآمده بنشست؛ که ناگاه زنی که در آن شهر گناهکار بود، چون شنید که در خانه فریسی به غذا نشسته است، شیشه‌ای از عطر آورده، در پشت سر او نزد پای‌هایش گریان بایستاد و شروع کرد به شستن پای‌های او به اشک خود و خشکانیدن آن‌ها به موی سر خود و پای‌های وی را بوسیده آن‌ها را به عطر تدهین کرد. چون فریسیان که از او وعده خواسته بود این را بدید، با خود می‌گفت که این شخص اگر نبی بودی هرآینه دانستی که این کدام و چگونه زن است که او را لمس می‌کند، زیرا گناهکاری است.»[۱] آری به روایت کتاب مقدس عیسی مسیح با تمام تقدس و عظمتش اجازه می‌دهد که زن بدکاره‌ای پای او را لمس کرده و ببوسد و تدهینش کند.
بسیار شگفت‌آور است که پولس در نامه غلاطیان خود، مسیح را ملعون خوانده و می‌گوید: «اما مسیح، لعنتی را که در اثر گناهان ما به وجود آمده بود، بر خود گرفت و ما را از هلاکتی که این روش شریعت پدید آورده بود، رهایی بخشید، روشی که انجامش غیرممکن بود. بلی، مسیح، لعنت ما را بر خود گرفت، زیرا در تورات آمده است: ملعون است هر که به دار آویخته شود. (عیسی مسیح نیز به دار صلیب آویخته شد.)»[۲]
آیا می‌توان جز انسانی را که در گناه غوطه‌ور‌ است، ملعون خواند؟ و آیا لعنت به معنای دور شدن از رحمت و لطف پروردگار نیست؟ بنابراین بسیار به جاست که هر مسیحی دوستدار مسیح از خلال آیات قرآن به او بنگرد تا تفاوت فراوان میان قرآن و انجیل را دریابد.

پی‌نوشت:
[۱]. ترجمه‌ی قدیم کتاب مقدس، متی ۷: ۳۶-۳۹.
[۲]. ترجمه تفسیری کتاب مقدس، غلاطیان ۳: ۱۳.