یوسف و زلیخا از هفت اورنگ جامی

چو پا بر دامن صحرا نهادند

بر او دست جفاکاری گشادند

ز دوش مرحمت، بارش فکندند

میان خاره و خارش فکندند

بدین‌سان بود حالش تا سه فرسنگ

از او صلح و از آن سنگین‌دلان جنگ

ازو نرمی وز ایشان سخت‌رویی

ازو گرمی وز ایشان سردگویی

ز ناگه بر لب چاهی رسیدند

ز رفتن، بر لب چاه آرمیدند

چهی چون گور ظالم تنگ و تیره

ز تاریکی‌ش چشم عقل خیره

مدار نقطهٔ اندوه دورش

برون از طاقت اندیشه، غورش

دگر بار از جفاشان داد برداشت

به نوعی ناله و فریاد برداشت

ولی آن ساز تیز آهنگ‌تر شد

دل چون سنگ ایشان سنگ‌تر شد

چه گویم کز جفا ایشان چه کردند

دلم ندهد که گویم آنچه کردند

کشیدند از بدن پیراهن او

چو گل از غنچه، عریان شد تن او

فروآویختند آنگه به چاهش

در آب انداختند از نیمه‌راهش

برون از آب، در چه بود سنگی

نشیمن ساخت آن را بی‌درنگی

شد از نور رخش آن چاه روشن

چو شب روی زمین از ماه روشن

شمیم گیسوان عطرسایش

عفونت را برون برد از هوایش

ز فر طلعت او هر گزنده

سوی سوراخ دیگر شد خزنده

به تعویذ اندرش پیراهنی بود

که جدش را ز آتش مامنی بود

فرستادش به ابراهیم، رضوان

از آن رو شد بر او آتش گلستان

رسید از سدره جبریل امین زود

ز بازوی وی آن تعویذ بگشود

برون آورد از آنجا پیرهن را

بدان پوشید آن پاکیزه تن را

از آن پس گفت: «ای مهجور غمناک!

پیامت می‌رساند ایزد پاک

که روزی این خیانت‌پیشگان را

گروه ناصواب‌اندیشگان را

ز تو دل‌ریش‌تر پیشت رسانم

فکنده پیش‌سر ، پیشت رسانم،

ز جبریل این سخن یوسف چو بشنود

ز رنج و محنت اخوان برآسود

به تسکین دادن جان حزینش

ندیم خاص شد روح‌الامین‌اش