نوزاد تازه متولد شده و مکمل های ضروری

شیر مادر حاوی مقدار طبیعی و مناسبی از ویتامین ها، به خصوص ویتامین C و E و گروه ویتامین های B است. بنابراین اگر هر دو از سلامت کامل برخوردار باشید و تغذیه تان نیز خوب باشد، کودک به مکمل های ویتامین (جز ویتامین D) نیاز نخواهدداشت. مقدار ویتامین D شیر مادر کافی نیست و نیاز شیرخوار را تامین نمی کند، به همین دلیل کودکانی که از شیر مادر تغذیه می کنند، به مکمل های ویتامین D نیاز دارند. به شیرخشک هایی که در بازار وجود دارد، ویتامین D اضافه شده است.

وقتی پوست بدن در معرض تابش خورشید قرار می گیرد، این ویتامین به طور طبیعی به وسیله پوست ساخته می شود. آکادمی کودکان آمریکا معتقد است تمام کودکان باید برای پیشگیری از سرطان پوست ناشی از اثر تابش مستقیم و طولانی مدت نور خورشید به پوست، محافظت شوند. به همین دلیل استفاده از کرم ها ضدآفتاب ضرورت دارد. از طرفی چون این کرم ها، مانع ساخته شدن ویتامین D به وسیله پوست می شوند، برای تامین ویتامین D مورد نیاز شیرخوارتان و استفاده از مکمل ویتامین D با پزشک او صحبت کنید. امروزه آکادمی توصیه می کند به هر کودکی که متولد می شود، بلافاصله بعد از تولد باید روزانه ۴۰۰ واحد ویتامین D به صورت مکمل داده شود.

یک رژیم غذایی متنوع (شامل انواع گوشت ها، شیر و فرآورده های آن، غلات، حبوبات، میوه و سبزی ها که همه روزه نوعی از آن ها در سفره غذایی وجود داشته باشد) می تواند تمام نیازهای ویتامینی ضروری مادر شیرده و کودکش را تامین کند. در هر حال، متخصصان کودکان توصیه می کنند مادران به دلیل شیردهی، به مصرف روزانه مکمل ویتامینی زمان بارداری، ادامه دهند تا توازن مناسب غذایی حفظ شود. اگر شما از یک رژیم غذایی گیاهی محض (وِژِتاریَن) پیروی می کنید، لازم است حتما از مکمل های ویتامین D کمپلکس استفاده کنید، زیرا برخی ویتامین های D فقط در محصولات گوشتی مختلف وجود دارند.

مکمل های آهن
بیشتر نوزادانی که متولد می شوند، با داشتن ذخیره آهن کافی (که در زمان جنینی از مادر دریافت کرده اند) از ابتلا به کم خونی محافظت می شوند. اگر کودک شیر خودتان را می خورد، آهن مورد نیاز او به مقدار کافی و با قدرت جذب زیاد در اختیارش قرار دارد و به استفاده از مکمل های آن نیاز نخواهدداشت، اما وقتی به سن شش ماهگی می رسد، لازم است غذاهایی را برای او شروع کنید که حاوی آهن باشند (مثل غلات، حبوبات، گوشت و انواع سبزی های سبز) تا آهن کافی برای رشد او تامین شود. اگر از شیرخشک استفاده می کنید، بهتر است از بدو تولد تا سال اول، به او شیرخشک های غنی شده با آهن (حاوی ۴ تا ۱۲ میلی گرم آهن) بدهید.

پروبیوتیک ها
پروبیوتیک ها به معنای «برای زندگی» کلمه ای است که به تازگی وقتی برای خرید شیرخشک مراجعه می کنید، با آن مواجه می شوید. بعد از شیرخشک، غنی شده با پروبیوتیک ها هستند که انواعی از باکتری های زنده به شمار می روند. این باکتری ها را «مفید» یا «دوست» می نامند و به مقدار فراوان در دستگاه گوارش کودکانی که با شیر مادر تغذیه می شوند، وجوددارند.

افزودن پروبیوتیک ها به شیرخشک به این دلیل انجام می شود که با ایجاد تعادل بین باکتری های «مضر» با باکتری های «مفید» در روده شیرخوار، از بروز عفونت و التهاب در دستگاه گوارش او جلوگیری شود. شایع ترین انواع پروبیوتیک ها، ارگانیسم های بسیار ریزی هستند به نام «بیفیدباکتریوم» و «لاکتوباسیلوس».

بعضی از تحقیقات نشان داده اند که پروبیوتیک ها می توانند از بروز عفونت هایی مانند اسهال های عفونی و درماتیت سرشتی (اگزما) در کودکان جلوگیری کنند.از دیگر مزایای مفید این پروبیوتیک ها که مورد تحقیق قرار گرفته است،کاهش خطر حساسیت های غذایی کودکان، اسم، پیشگیری از عفونت های ادراری و بهبود علائم قولنج معدی شیرخواران است.

مکمل فلوراید
شیرخواران در شش ماهه اول عمر خود، چه از شیر مادر تغذیه کنند چه شیر خشک، به مکمل فلوراید نیاز ندارند. بعد از شش ماهگی، چنانچه فلوراید آب مورد مصرف، کمتر از ۳% قسمت در میلیون باشد، لازم است کودک با نظر متخصص کودکان یا دندان پزشک کودکان، از قطره خوراکی فلوراید استفاده کند. اگر از آب چاه استفاده می کنید، بهتر است نمونه ای از آن را برای تعیین مقدار فلور آب به آزمایشگاه ببرید. اگر آب مصرفی تان از بطری یا آب لوله کشی است، آن را نیز از نظر مقدار فلور مورد آزمایش قرار دهید.

آب و آب میوه
تا زمانی که کودک خوردن غذاهای جامد را شروع نکرده است، آب مورد نیاز خود را از شیر مادر یا آبی که به پودر شیر خشک اضافه می شود، تامین می کند. در شش ماهه اول تولد، معمولا آب اضافی یا آب میوه برای کودکانی که از شیر مادر یا شیرخشک تغذیه می کنند، لازم نیست. بعد از شش ماهگی شیرخواری که شیرخشک می خورد، می توان در فاصله شیردادن مقداری آب داد ولی اگر تمایلی به خوردن آن نشان ندهد، نباید به او تحمیل کرد. بچه های که از شیر مادر تغذیه می کنند، معمولا نیازی به خوردن آب ندارند.

وقتی کودک تان خوردن غذاهای جامد را شروع می کند، نیاز او به مایعات افزایش می یابد. عادت دادن کودک به مصرف آب خالص، عادت سالمی است که می تواند در تمام عمر ادامه یابد. آب میوه توصیه نمی شود؛ با وجود این، اگر به شیرخوار خود آب میوه می دهید نباید مقدار آن از ۱۲۰ الی ۱۸۰ میلی لیتر بیشتر باشد.

از هر ۱۰ کودک یک ساله، ۹ نفر از آب میوه استفاده می کنند. معمول ترین آب میوه ای که مصرف می شود، آب سیب است. آب میوه مقداری از آب مورد نیاز بدن کودکان سالم را تامین می کند ولی آب خالص برای کودک، سالم ترین انتخاب است. اگر کودک آب میوه زیادی بنوشد، چون به خوبی جذب نمی شود، ممکن است موجب نفخ شکم و گاه اسهال شود. بعضی از آب میوه ها مثل آب انگور معمولی، بهتر از سایر آب میوه ها هضم می شوند، زیرا مواد قندی آن ها متعادل تر و فاقد سوربیتول است. سوربیتول موجود در میوه ها باعث دل درد و اسهال می شود. علاوه بر آن، بیشتر آب میوه ها، پروتئین، چربی، ویتامین (غیر از ویتامین C) و مواد معدنی بسیار کمی دارند، بنابراین بهتر است به جای آب میوه، از آب خالص استفاده شود.

اگر پیش از خوردن  غذا، به کودک شیر، شیرخشک یا آب میوه بدهید، اشتهایش برای خوردن غذاهای جامد کاهش می یابد. بنابراین اگر هنگام خوردن  غذا اظهار تشنگی کرد؛ به جای دادن آب میوه به او آب خالص بدهید. کودک در زمان بیماری، به خصوص اگر دچار تب باشد، به آب اضافی نیاز پیدا می کند، بهترین مایع برای شیرخوار بیمار، شیر مادر است.