به گفته ی سرهنگ علی مازندرانی، ارتش جمهوری اسلامی ایران و کتاب نبرد در آسمان نوشته سرتیپ فضل الله جاویدنیا این موشک توانسته است در سال ۱۳۶۷ یک میگ ۲۹ نوع A را توسط اف ۱۴ به هدایت کاپیتان عادلی منهدم کند. بعد از جنگ وزارت دفاع جمهوری اسلامی ایران با تولید داخلی ورژن‌های مختلف موشک هاوک موسوم به سامانه مرصاد، سامانه شلمچه، سامانه شاهین و موشک هوا به هوای سجیل این تسلیحات را بومی سازی کرد.

 

جهاد خودکفایی ارتش جمهوری اسلامی ایران با همکاری وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح، طی تغییراتی توانسته است ضمن کاهش وزن موشک سجیل با حذف موتور اولیه و برخی سامانه‌های شلیک از زمین با افزایش سوخت اصلی برد این موشک را به ۹۰ کیلومتر افزایش دهد. وزارت دفاع در حال مشغول انجام تست‌هایی جهت ارتقاء هدایت این موشک به شلیک کن و فراموش کن و همچنین تغییر موتور موشک و لود سوخت جدید به منظور افزایش سرعت موشک به ۴ تا ۵ ماخ است. ضمناً بعد از دفاع مقدس مشکل عدم تأخیر لانچر موشک به جهت جدا شدن از پایلون جنگنده و امکان آسیب رسیدن به جنگنده حل شد و اکنون موشک سجیل از یک موتور تأخیری استفاده می‌کند، به گونه‌ای که پس از فشار دکمه شلیک توسط خلبان، موشک از جنگنده جدا شده و پس از ۱۰ متر سقوط و فاصله‌گیری از جنگنده موتور خود را روشن کرده و به سمت هدف پیش می‌رود.

 

 

 

تئودور پوستل استاد یهودی‌الاصل دانشگاه ام.آی.تی آمریکا دارای مدرک دکترای مهندسی هسته‌ای و کارشناس علوم نظامی آمریکا، سجیل را موشکی ‌می‌داند که زمان درگیری نظامی میان صهیونیست‌ها و ایران، این رژیم‌ را فلج خواهد کرد و سرعت در پرتاب و دقت این موشک را برگ برنده سجیل در برابر سامانه گنبد آهنین می‌خواند.

 

 

اکنون چند صباحی است که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی موشک‌های خود را در غیاب پدر موشکی ایران یعنی حاج حسن طهرانی‌مقدم شلیک می‌کند؛ بزرگ مردی که هدف اصلی زندگی خود را بر مبنای نابودی رژیم صهیونیستی بنا نهاده بود.

 

 

گزارش از حمیدرضا قربانی