موشک سجیل یک موشک هدایت نیمهفعال راداری ساخت جمهوری اسلامی ایران است، که ورژن تغییر کاربری داده شده و مهندسی معکوس موشک زمینبههوای امآیام ۲۳ هاوک محسوب میشود.
موشک هاوک در دوران حکومت پهلوی از آمریکا خریداری و به خدمت گرفته شد. در سال ۱۳۶۵ در پی فرسایشی شدن جنگ جمهوری اسلامی ایران و عراق و کمبود قطعات و تسلیحات اف ۱۴ تامکت مانند موشک فینیکس، نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران با به کارگیری یکی از خلبانان آزمایش کننده خود به نام سروان خلبان فریدون علیمازندرانی و بهرهگیری از طرح رژیم صهیونیستی مبنی بر بکارگیری موشک هاوک بر جنگنده فانتوم که احتمالاً این طرح به همراه تعداد کثیری از این موشک در ماجرای ایران کنترا یا همان مکفارلین وارد ایران شد، توانست این موشک را تا سال ۱۳۶۷ با رادار ای.ان/ای.دابلیو.جی ۹ هماهنگ کرده و از پلتفرم تامکت شلیک کند.
موشک سجیل یک موشک ضد هواپیمای بسیار قوی است. کلاهک این موشک ۵۴ کیلوگرم در نمونه زمین به هوای هاوک است. اما در موشک سجیل به دلیل افزودن اویونیک جدید جهت همخوانی با رادار ای.ان/ای.دابلیو.جی-۹ تامکت مقدار خرج انفجاری به طور محسوسی کاهش یافته و تنها از ۳۸ کیلوگرم خرج انفجاری استفاده میکند. با این وجود باز هم طبق استانداردهای موشکهای میانبرد این مقدار مواد منفجره برای یک موشک میانبرد هواپایه زیاد است. معمولاً از موشکهایی با این مقدار خرج جنگی جهت انهدام بمب افکنهایی نظیر توپولف ۹۵ یا بوئینگ بی ۵۲ استراتوفورترس استفاده میشود. این وزن زیاد در حدود ۵۰۰ کیلوگرم برای یک موشک هواپایه باعث ایجاد محدودیت حمل توسط جنگنده میگرد. به همین دلیل جنگنده تامکت تنها دو تیر از این موشک را میتواند در پایلون زیر بال حمل کند. در حالی که تامکت در حالت استاندارد میتواند شش موشک ایم-۵۴ فینیکس و دو موشک حرارتی ایم ۹ سایدوایندر یا چهار تیر موشک فینیکس دو تیر موشک ایم ۷ اسپارو و دوتیر موشک حرارتی سایدوایندر حمل کند.
