روز 29 بهمن 1356، که مصادف با چهلم فاجعه 19 دي قم بود، در بسياري از شهرها و نقاط کشور، مجلس ختم و سوگواري برگزار شد. در روز نوزدهم دي، قيام مردم قم در اعتراض به چاپ مقاله اهانت آميز با امضاي مستعار احمدي رشیدي مطلق در روزنامه اطلاعات، توسط عوامل رژيم پهلوي به خاک و خون کشيده شد و در چهلم اين فاجعه، مردم نقاط مختلف ایران خود را آماده برگزاري مراسم مي‌کردند. در شهر تبريز نيز قرار بود مردم در مسجد قزللي (ميرزاآقايوسف مجتهد) تجمع کنند.دعوت از سوي آيت الله قاضي طباطبايي و ده تن ديگر از علماي تبريز صورت گرفته بود. در روز 29 بهمن، مردم در مقابل اين مسجد اجتماع کردند. سرگرد مقصود حق شناس، رييس کلانتري بازار به همراه عده‌اي مأمور، به مردم اعلام کرد که متفرق شوند و با توهين به مسجد از ورود مردم جلوگيري کرد. جواني غيرتمند به نام محمد تجلي از اين توهين برافروخته مي‌شود و با وي گلاويز مي‌شود که حق شناس با اسلحه کمري‌اش اين جوان 22 ساله را به شهادت مي‌رساند. مردم خشمگين جنازه خون آلود شهيد را برداشته و در خيابان‌ها به راه مي‌افتند و بتدريج راهپيمايي گسترده‌اي شکل مي‌گيرد. يحيي ليقواني رييس ساواک تبريز با توجه به گسترش قيام مردمي با تهران تماس مي‌گيرد و شاه به جمشيد آموزگار دستور حفاظت از مناطق مهم و سرکوب شديد مردم را مي‌دهد. شوراي امنيتي استان، دستور استقرار يگان ها و ادوات نظامي از جمله تانک و نفربر را در سطح شهر مي‌دهد که با مقاومت و پايمردي مردم تبريز، اين شهر از خون جوانان، بازاريان، دانشجويان، مردان و زنان، رنگين شده و پس از فاجعه خونين قم، جنايت ديگري بر جنايت هاي رژيم افزوده مي‌شود. سرانجام ساعت 5 بعدازظهر نيروهاي نظامي بر شهر مسلط شدند. در آمار ساواک چنين آمده است: « 581 نفر دستگير، 9 نفر کشته، 118 نفر زخمي. 3 دستگاه تانک، 2 سينما، يک هتل، کاخ جوانان، حزب رستاخيز و تعدادي اتومبيل شخصي و دولتي به آتش کشيده شدند. » کشتار مردم تبريز، شاه را غافلگير کرد چرا که او به خيال خود توانسته بود پرده‌اي ضخيم بر روي فاجعه قم بکشد حتي اقدام دبير کل سازمان ملل را به سود خود تمام کند و افکار خارجيان را از درک واقعيت فاجعه قم منحرف سازد؛ اما با قيام مردم تبريز، تقدير به گونه ديگري رقم خور]