«شايد شيخ محمّد سلامة، تنها قارى‌اى بوده باشد كه در حال تلاوت، بر روى دو زانوى خود مى‌نشست، و هنگامى كه از طبقۀ قرار صوت، به طبقۀ جواب، منتقل مى‌شد؛ از روى دو زانوى خود بلند مى‌گرديد، و ميزان بلند شدن او از جاى خويش، به اندازۀ ميزان ارتفاع صوت و طبقه‌اى بود كه در آن اوج مى‌گرفت.
او نظرات ويژه‌اى در خصوص تلاوت داشت، و اعتقاد صريح خود را در مورد نفى طريقۀ تلاوت مصطفى اسماعيل و عبد الباسط، به هيچ‌وجه مخفى نمى‌كرد. وى عقيده داشت: تلاوت قرآن، نيازمند صدايى قوى و پرحجم است؛ نه صدايى زيبا و منعطف. از نظر او بهترين صدا، صوت شيخ محمّد الصّيفى بود ١. وى در حالى از دنيا رفت كه براى نسل‌هاى جديدى كه در آن زمان زندگى مى‌كردند، فردى ناشناخته مانده بود» .