به اعتقاد بسيارى از پژوهشگران، شيخ محمّد سلامة، داراى سبك مستقلّى در اداى لحنى بود، و به علاوه، از صداى ويژه‌اى كه مانند آن در ميان قاريان يافت نمى‌شد نيز بهره‌مند بود» .
در مورد توانايى و قدرت وى در تلاوت، حكايت جالبى نقل مى‌كنند؛ مى‌گويند: «او در يكى از شب‌هاى سال ١٩۴٧ م به همراه شيخ مصطفى اسماعيل در «حىّ عابدين» ، قرآن تلاوت مى‌كرد. شيخ، سورۀ حج را تلاوت كرد، و مصطفى سوره هود را. آن‌گاه مصطفى اسماعيل خواست تا با تلاوت قصار السّور (سوره‌هاى كوتاه) ، مجلس را به پايان ببرد؛ امّا در اين هنگام، برخى از بزرگان، وارد مجلس شدند، از اين‌رو شيخ سلامة، دوباره بر كرسى تلاوت نشست، و بيشتر از هفت ساعت، تلاوت كرد تا اين‌كه صداى اذان صبح از مساجد مجاور شنيده شد. يكى از افراد حاضر در آن جلسه با ابراز تأسّف از عدم ضبط تلاوت مذكور مى‌گفت: چنان‌كه اين تلاوت، از طريق ضبط كردن جاويدان مى‌شد، به عنوان يكى از ثروت‌هاى عظيم حرفۀ تلاوت، در اصول تجويد و احكام قرائت، به شمار مى‌رفت» .