براي اولين بار بود كه ايشان را ملاقات مي كردم ؛ استاد در حال تلاوت سوره اي بودند و من گوش مي كرم ، پس از آن كه تلاوت خود را به پايان رساندند ، جلو رفتم و دستهايشان را بوسيدم . استاد پرسيدند : شما چه كسي هستيد ؟ گفتم : شعيشع هستم . شيخ در اين هنگام مرا در آغوش كشيد و با صداي آرامي گفت : بيا فرزندم ، بيا جلو . من از مدتها پيش مي خواستم صداي تو را بشنوم . البته پيش از آن من در راديو براي اولين بار قرائتي كرده بودم و شيخ صداي مرا شنيده بود . من هم هرگاه به مسجد مي رفتم نزديك نمي آمدم ، اما گويا شيخ مشتاق بود كه صداي مقلدش را بشنود و او را از نزديك ببيند ، هر چند كه به خوبي تقليد نمي كردم امّا كم كم با تكرار پيشرفت كردم . بار ديگر وقتي براي خواندن نماز به مسجد رفته بودم ، خود را به شيخ معرفي كردم ، ايشان مرا بسيار تشويق و تشجيع كردند ، تا به آن حدّ كه دلم از محبت استاد لبريز شد ، و همواره در پي فرصتي بودم كه اين محبت را جبران كنم . پس از آن جريان از من خواستند نوارهايي را كه در راديو بود تصحيح كنم زيرا يك سري كلمات قرائت شيخ از آن ها حذف شده بود . من هم بلافاصله پذيرفتم ؛ چون به شيخ علاقه فراواني داشتم و دوست داشتم اين نوارها را كه از بهترين قرائت هاي استاد بوده تصحيح كنم . در حالي كه استادم در قيد حيات نيست ولي همانطور كه در زمان حياتش از وي جدا نبودم هم اينك نيز كه سالها از رحلتش مي گذرد از وي جدا نيستم».