مسیرهای انقلابی

از خصوصیات امام خمینی تقید ایشان به زیارت و توسل به اهل بیت عصمت و طهارت بود، ایشان در نجف اشرف به مدت پانزده سال به طور مرتب زیارت جامعه کبیره را می‌خواندند در رابطه با زیارت مخصوصه، ایشان از نجف به کربلا می‌رفتند وزیارت امام حسین را انجام می‌دادند به مجرد اینکه نام مبارک امام حسین را می‌شنیدند بی‌اختیار اشک می‌ریختند در حالیکه در برابر شهادت حاج آقا مصطفی اشک نریخته بودند.

حجت الاسلام رحیمیان می‌گوید: (حضرت امام در طول مدت چهارده سالی که درنجف اشرف اقامت داشتند. هر شب سه ساعت بعد از غروب آفتاب در تمام فصول سال به زیارت حضرت علی از منزل خارج می‌شدند. مسافت بین خانه تا صحن مطهر به طور پیاده در حدود هفت دقیقه طی می‌کردند. از در قبله وارد صحن و از کفش کن ضلع زاویه جنوبی ایوان، عبور و بعد از اذن دخول در رواق به حرم مطهر مشرف می‌شدند.

امام خمینی پیرامون شخصیت ممتاز حضرت علی علیه‌السلام می‌فرماید: «حضرت امیر از جهت معنویت، یک نفر نبود، همه عالم بود.»

از حضرت زهرا این گونه تمجید می‌کند: «فاطمه انسانی است به تمام معنی انسان» که «اگر مرد بود،به جای رسول‌ا… بود.» و امام زمان را عصاره خلقت می‌داند.
نقل کرده‌‌اند: «حضرت امام در اغلب ایام زیارتی، درکنار قبر امام حسین علیه‌السلام بود و در دهة عاشورا، هر روز، زیارت عاشورا با صد مرتبه سلام و صد مرتبه لعن می‌خواندند»

«حضرت امام تا وقتی در قم بودند، به طور مرتب هر روز پس از درس صبح و گاهی پس از درس عصر به حرم مطهر حضرت معصومه مشرف می‌شدند و حضور در نماز جماعت ایشان هرگز ترک نمی‌شد و در حرم معمولاً زیارت جامعه می‌خواندند»

امام خمینی در بزرگداشت شخصیت معصومین اهتمامی وافر داشت، عمری را ترویج عقاید و افکار آنان سپری کرد، هیچگاه نام آنان را بدون احترام و درود بر زبان جاری نمی‌کرد، تا آنجائیکه که امکان داشت، مجالس جشن و عزایشان را بر پا می‌کرد. و خود نیز در هر فرصت مناسب خالصانه‌ترین اشک خویش را نثار فرزانگان والا می‌کرد.

«امام در مدتی که در نجف اشرف بودند. در تمام شبهای شهادت معصومین در منزلشان ذکر مصیبت داشتند و به مناسبت رحلت حضرت زهرا این برنامه، سه شب ادامه داشت و گریه کردند و اشک ریختن امام، بدون استناد، در همة این روضه خوانی‌ها مشهود بود»