متأسفانه معیار رایج برای ارزیابی فعّالیّتهای ورزشی تعداد مدال و حضور در المپیک و از این دست ملاکهای کمّی و محدود است.

برای ارزیابی وضعیّت ورزش در یک جامعه بهتر است تعریف درستی از ورزش و اهداف آن(سلامتی جسمی و روحی، فردی و اجتماعی) داشته باشیم و بر اساس این تعریف ببینیم چقدر به اهداف ورزش نزدیک شده ایم.

قطعاً با این معیار، ارزش ورزش همگانی بسیار بالاتر از جایگاه امروزی آن خواهد بود. قطعاً با این معیار، یکی دو رشتهء خاص که در سطح حرفه ای اصولاً ورزش(Sport) محسوب نمی شوند و بیشتر به بازی(Game) شبیهند، به سایر رشته های ورزشی سروری و زورگویی نخواهند کرد.

با این معیار اگر نگاهی به ورزش پیش از انقلاب بیندازیم، ورزشهای مردمی(مانند ورزش زورخانه ای و بازیهای بومی) نمرهء نسبتاً خوبی می گیرند و ورزش حرفه ای جز در چند مورد محدود شرمنده خواهد بود! پس از انقلاب هم توسعهء فعّالیتهای ورزشی بطور کلّی غیرقابل انکار است ولی متأسفانه جهتگیری آن گاهی با اهداف اصلی ورزش همخوانی ندارد.

امّا مهمترین چیزی که باید به آن توجّه کرد: پس از انقلاب تا دههء 70 شاید حرکت خاصّی دیده نشود که به شرایط جنگی کشور بر می گردد ولی از دههء هفتاد گسترش سازمانهای ورزشی، تبلیغات رسانه ای مرتبط با ورزش و بودجه های ورزشی چشمگیر و گاهی بیش از حدّ لازم بوده تا جایی که رشته های عجیب و غریب اکنون برای بخشی از مردم شناخته شده و مرسوم هستند و چندین تیم ریز و درشت و رنگارنگ در حال فعّالیّتند.

مهمترین آفت ورزش ما امروز چیزی است که پیش از انقلاب شاید حتّی در سطح فکر و مخیّلات مدیران ورزشی هم نمی گنجید:

1-بیگانگی با علم ورزش

2-دوری از اهداف کلان توسعهء ورزش در جامعهء ایرانی_اسلامی

3-بیماریهای مدیریتی و سازمانی که گریبانگیر دیگر بخشهای جامعه هم هست.