تولد امام حسن عليه السلام

نواده‏ پيامبر عزيز اسلام (ص) و نخستين فرزند امير مؤمنان علي و فاطمه عليهما السلام در نيمه‏ي ماه رمضان، در سال سوم هجري، چشم به جهان گشود. [1] پيامبر (ص) براي گفتن تهنيت، به خانه‏ علي آمد و نام او را، از سوي خدا «حسن‏» نهاد. [2]

پدر بزرگ مهربان، او را سخت دوست مي‏داشت، چه بسيار که او را بر شانه مي‏نهاد و مي‏گفت:خداوندا،من دوستش دارم، تو نيز او را دوست‏بدار!» [3] حدود هفت ‏سال از زندگي اين نواده، با پيامبر عزيز اسلام (ص) گذشت [4] .
اين نواده ي پيامبر (ص) نه تنها در ايام جواني در کنار پدر بود و با انجام مسئوليت هاي مهم ، پدر را ياري مي کرد، بلکه آن زمان که هنوز کودکي بيش نبود از معرفت خود نسبت به مقام امامت پدر اينگونه خبر مي دهد. او کودکي است خردسال و سخنانش براي پدر شورآفرين و گرمابخش محفل نوراني اوست. اميرالمؤمنين عليه‏السلام از او مي‏خواهد سخنراني کند تا کلامش را بشنود. خانواده‏اش به دستور حضرت آماده گوش فرا دادن به سخنانش مي‏شوند. حضرت خطبه را با اين کلمات آغاز مي‏کند و مي‏فرمايد: «الحمدلله الواحد بغير تشبيه، الدائم بغير تکوين القائم بغير کلفة..» تا بدان جا که مي‏فرمايد: امّا بعد فانّ عليا بابٌ من دخله کان آمنا، و من خرج منه کان کافرا اقول قولي هذا و استغفر اللّه العظيم لي و لکم؛ [5] ...علي عليه‏السلام دري است که هر کس داخل آن گردد، ايمني خواهد يافت و آن کس که از آن خارج گردد، کافر گردد. اين سخن را مي‏گويم و براي خود و شما از خداي بزرگ آمرزش مي‏خواهم.» در اين هنگام امام علي عليه‏السلام به پا خاست و بين دو چشم او را بوسيد و فرمود: «ذرية بعضها من بعض و اللّه سميعٌ عليم؛ [6] فرزندان و دودماني که (از نظر پاکي و تقوا و فضيلت) بعضي از بعض ديگر گرفته شده‏اند و خداوند شنواي داناست.»... سلام و درود خداوند بر آن دو امام همام باد. آن زمان که قدم به صحنه گيتي گذاردند و آن هنگام که با امامت خويش جلوه‏هاي زيبايي و عشق و کمال را تجلّي بخشيدند و تجسّمي زيبا از قرآن کريم گشتند و آن هنگام که در غربت نجف و تربت بقيع مظلومانه آرميدند تا همچنان نورافشان پاکي‏ها و نويد دهنده امن و امان انساني بوده باشند. اين نمايه ضمن ارتباط به نمودار امام حسن (ع) در بردارنده ي 8 مطلب براي تشريح تولد آن امام همام مي باشد.