رموز بیخودی اقبال لاهوری

سائلی مثل قضای مبرمی

بر در ما زد صدای پیهمی

از غضب چوبی شکستم بر سرش

حاصل دریوزه افتاد از برش

عقل در آغاز ایام شباب

می نیندیشد صواب و ناصواب

از مزاج من پدر آزرده گشت

لاله زار چهره اش افسرده گشت

بر لبش آهی جگر تابی رسید

در میان سینه ی او دل تپید

کوکبی در چشم او گردید و ریخت

بر سر مژگان دمی تابید و ریخت

همچو آن مرغی که در فصل خزان

لرزد از باد سحر در آشیان

در تنم لرزید جان غافلم

رفت لیلای شکیب از محملم

گفت فردا امت خیرالرسل

جمع گردد پیش آن مولای کل

غازیان ملت بیضای او

حافظان حکمت رعنای او

هم شهیدانی که دین را حجت اند

مثل انجم در فضای ملت اند

زاهدان و عاشقان دل فگار

عالمان و عاصیان شرمسار

در میان انجمن گردد بلند

ناله های این گدای دردمند

ای صراطت مشکل از بی مرکبی

من چه گویم چون مرا پرسد نبی

«حق جوانی مسلمی با تو سپرد

کو نصیبی از دبستانم نبرد

از تو این یک کار آسان هم نشد

یعنی آن انبار گل آدم نشد»