برداشت شما؟

به نظر من، زندگی مثل یه نردبومه. لحظه لحظه ی عمرمون که می گذره همون  پله هاییه که بالا می ریم. گاهی از پله ای پامون می لغزه و گاهی میفتیم پایین و پامون بنا به شدت و ارتفاعی که افتادیم آسیب می بینه. هیچ کدوممون نمی دونیم این نردبوم چند تا پله داره. و یا هر پله ایش به کجا می ره. محکمه یا نه می لغزه؟  پهنه یا نه خیلی باریکه؟ و گاهی روی پله ای خیلی توقف می کنیم گاهی هم پله های زیادی رو پشت سر هم و سریع می ریم بالا با احتیاط و گاهی بی احتیاط. گاهی لازمه برگردیم و به پله هایی که اومدیم بالا یه نگاهی بندازیم و خدا رو شکر کنیم. به خاطر پله هایی که رفتیم بالا و به خاطر ادامه پله هایی که باید بریم بالا و به خاطر پله ای که روش ایستادیم.