موسیقی (قسمت هفتم)

 اواخر دهه هفتاد و اوائل دهه هشتاد قرن بیستم از تاریخ موسیقی هوی متال یکی از دورانی است که مورخین موسیقی در مورد آن به شدت بحث و مناظره دارند. گروههایی مثل دوستدار صدف آبی به موفقیت نسبتاً بالایی دست یافت و صحنه لوس آنجلس گلام متال به تدریج، بویژه در دهه هشتاد، تماشاچیان پاپ و ام دش را به خود دید. دیگران منکر اهمیت این گروهها هستند یا آن را ناچیز جلوه می‌دهند و به جای آن توجه خود را بر ظهور نفوذ کلایسک و ام دش که در آثار رندی روداز و نظایر آن شنیده می‌شود، معطوف ساختند. با وجود این، دیگران ترکیب هوی متال را با گروه جوان و سرعت بالای پانک راک   مورد تاکید قرار می‌دهند که سرانجام در سال ۱۹۸۰ منجر به تشکیل گروه موج نوی هوی متال برتانیا ، شد که تحت هدایت و رهبری گروههایی از قبیل جوداس پریست و آیرن میدن قرار داشت. مخصوصااین دو گروه در جنبش هوی متال بسیار محبوب شدند.

برخی از دنباله روان آن، از قبیل موسیقی دانان گروههای برجسته هوی متال، معتقدند که پایه‌های سبک خاص و صدای اصیل هوی متال توسط گروه NWOBHM ، از طریق اجرای سه آلبوم اولیه آنها؛ یعنی «بادهای غمگین سرنوشت» (۱۹۷۶)، «گناه پشت سر گناه» (۱۹۷۷)، و «کلاس لکه دار» (۱۹۷۸) گذاشته شد.

رینبو نیز هر از گاهی به عنوان پیشروی یک نوع هوی متال اصیل خوانده می‌شود و حتی می‌توان این ادعا را در مورد آلبوم‌های آخر دیپ پرپل از قبیل « سوزش » و « طوفان زا » مطرح نمود، لیکن این گروهها عموماً گروههای «هاردراک» قلمداد می‌شوند. گروههای متال به تدریج فراتر از استفاده تقریباً انحصاری گام‌های غمگین رفتند و مدهایی دیاتونیک به سولوهای خود تلفیق کردند، این اتفاق نخستین بار توسط جوداس پریست رقم خورده بود. این رویکرد پیچیده از آن زمان تاکنون به موارد زیادی گسترش یافته‌است ژانرهای فرعی متال و به همراه حس قوی و سراسری هنرمندی به عنوان اصلی ترین کمک‌هایی موسیقی کلاسیک و موسیقی جاز در نظر گرفته می‌شوند که (توسط راک تجدد طلب) به ژانر متال تبدیل شده‌است.

گیتار توسط ادی ون هالن بر سر زبانها افتاد و بسیاری معتقدند تک نوازی او در سال ۱۹۷۸ « فوران » («) ون هالن »، ۱۹۷۸] نقطه عطفی بود. ریچی بلکمور (سابقا دیپ پرپل)، رندی رودز (با اوزی آبسورنه و شورش ب صدا و اینگوی مالمستین کارهای بیشتری را با گیتار ارائه کردند؛ و در پاره‌ای موارد گیتارهایی که سیمهای نایلونی داشت در کنسرت‌های هوی متال و آلبوم‌های هوی متال، از قبیل Rhoades" "Dee" در « کولاک آز » نواخته می‌شد. شمایل کلاسیک همچون لیونا بوید نیز درصنف جدید و متفاوتی از گیتار به ستاره‌های هوی متال پیوستند، یعنی در جایی که گیتاریست محفظه کار و گیتاریست‌های تجددطلب می‌توانستند برای رد و بدل کردن قسمت‌هایی از موسیقی نواخته شده با گیتار کنار هم قرار گیرند.

این رشد ناگهانی در موسیقی رانی جیمز ریو (که خودش هدایت بخش آواز بلک ساباس را به عهده داشت، فروکش کرد و مقارن جوداس پریست و آین میدن که اوج نهایی و تکامل یافته هوی متال «اصیل» در تبار "پدر بزرگهاً و ام دش؛ جیمی هندریکس، لد زپلین، دیپ پرپل، و بلک ساباس بودوند، پایان یافت.