قاتلان ارّه به دستِ زکریای نبی(ع)

ابلیس، در میان بنی اسرائیل جولان می داد. از ولادت عیسی مسیح(علی نبینا و آله و علیه السلام)، در گوش عالِم˚نمایانِ بنی اسرائیلی می خواند که فرزند آوری معجزه آسای مریم مقدّس(سلام الله علیها)، نشانه ی قدرت پروردگار یکتا نیست؛ بلکه حاصل عمل فسادانگیز زکریای نبی(ع) است!(1) نتیجه ی گوش به فرمانی علمای بنی اسرائیل از دستورات ابلیس، این شده بود که گمراهان بنی اسرائیلی، کوچه به کوچه و شهر به شهر به تعقیب پیامبر معصوم الهی می پرداختند تا او را بکشند و به اشدّ مجازات برسانند.(2)

زکریّای نبی(ع) از میان مردم گریخت. ابلیس در میان نادانان و گمراهان فریاد می زد: «بگیرید این گناهکار را!» و شوری به جان اشرار می انداخت. مردم، زکریّای نبی(ع) را تا مکانی پر درخت تعقیب کردند و ناگهان، پیامبر خدا از مقابل چشمشان پنهان شد.

دشمن بزرگ، در میان حریصان به خون زکریای نبی(ع) راه افتاد و درختان را از نظر گذراند و با انگشت پارچه ی بیرون زده از درختی را نشان داد و گفت: «این لباس اوست!» و زمزمه اوج گرفت: «زکریا میان درختی پنهان شده!»(3)

ابلیس، چشمان جنون زده اش از بالا تا پائین درخت گرداند و خم شد تا از پائین ترین قسمت درخت وجب به وجب تا جایی که قلب زکریای نبی(ع) بود، تخمین بزند. انگشتان منحوسش را به بخشی از تنه ی درخت زد و فرمانی شیطانی داد: «درخت را از اینجا ببرید.»(4)

وحشیان حمله کردند. ارّه آوردند و درخت را با گوهر میانی اش دو تکه کردند. آنگاه درخت خون آلود را میان جنگل رها کردند. زنازادگان(5) پراکنده شدند و ابلیس از میانه گریخت. پیامبر بی گناه خدا، بی آنکه جرمی کرده باشد، در میان جنگل، خون آلود و تنها بر جای ماند...

ابلیس ملعون، عامل قتل زکریای نبی(ع)
یکی از ویژگی های بنی اسرائیل که در قرآن کریم ذکر شده است، «پیامبر کشی» است. ویژگی ای که در پیشوایان تاریکی آینده بیشتر با آن آشنا خواهید شد. سه نکته ی مهم در داستان قتل ناجوانمردانه ی حضرت زکریا(ع) وجود دارد:

اوّل- ابلیس ملعون در معرفی خود به امام هادی(علیه السلام) خود را چنین توصیف کرد: «...من نقشه ی قتل یحیی را کشیدم. من سبب قتل زکریّا با ارّه شدم...»(6) از سخن این دشمن خدا، چنین بر می‌ آید که اوّلاً نقشه ی شوم قتل انبیا، فسادی است که بنی اسرائیل با فرمان شیطان، به آن دست زدند.

دوم- در روایات شیعیان آمده است که «...راضی نمی شوند به کشتن پیغمبر یا امام مگر اولاد زنا.»(7) که همین قتل، نشانگر فساد بالای بنی اسرائیل و علمای آنها پیش از ظهور حضرت عیسی (ع) است.

سوم- در ضمن روایتی که به شهادت جانسوز حضرت زکریّا(ع) اشاره شده است، آمده که حضرت زکریا(ع) به لطف خداوند، در هنگام بریده شدن درخت، دردی احساس نکردند.(8) امّا این نکته قابل توجّه است که رنج نکشیدن پیامبر مهربان الهی، چیزی از زشتی عمل بنی اسرائیلیان گمراه نمی کاهد.

«أین طالب بذحول الأنبیاء و ابناء الانبیاء؛(9)
کجاست انتقام گیرنده از خون پایمال شده ی انبیا و فرزندان انبیاء...»



 

پی نوشت:
1- 4. ابن بابويه، محمد بن على، «علل الشرائع»، ترجمه ذهنى تهرانى، قم، چاپ اوّل، 1380، ج‏1 ؛ ص283.  
5. امام صادق(علیه السلام) در روایتی روشنگر فرمودند: «فرعون زمان ابراهیم(ع) و اصحابش، همه اولاد زنا بودند که به زودی به کشتن پیغمبر راضی شدند و فرعون موسی(ع) و اصحابش، همه حلال زاده بودند که گفتند: "او و برادرش را رها کن و ساحران را جمع کن" و حکم به کشتن ایشان نکردند؛ زیرا که راضی نمی شوند به کشتن پیغمبر یا امام مگر اولاد زنا.» (مجلسی، محمّد باقر، بحارالانوار، بیروت، دار احیاء تراث العربی، ج‏13، ص: 132.)
6. ابن شهر آشوب مازندرانى، محمد بن على، مناقب آل أبي طالب عليهم السلام (لابن شهرآشوب) - قم، علامه، چاپ: اول، 1379 ق.ج‏2، ص: 251.
7. روایت پیش گفته از امام صادق(علیه السلام)؛ مجلسی، محمّد باقر، بحارالانوار، همان.
8. ابن بابويه، محمد بن على، «علل الشرائع»، همان.
9. فرازی از دعای ندبه.