طرح وقف، جوشش پایدار احسان

سنت پیامبر

تو نيكي مي‌كن و در دجله انداز
كه ايزد در بيابانت دهد باز

يا محمد (ص) به كدام زبان، با كدام كلمات سپاست گويم؟ كه سنت اينگونه انسان‌هايي پرورانده كه در قرآن حاكميت پول و "قوي‌تر، بهتر" ساده و پنهان، شهر به شهر، ده به ده و خانه به خانه پي دستهاي نيازمند مي‌گردند تا جايي، كسي در تاريكي‌هاي نداري فراموش نشود. اينان به يقين از اضطراب بيمارگونه‌اي كه جنگ براي رشد مادي به وجود آورده است معافند و چه آرامشي و چه خيال آسوده‌اي از ادامه‌ي راه دارند، چه چيزي پريشانشان كند؟ از چه بترسند وقتي كه اين همه دست دعا، اين همه خنده‌ي معصوم، اين همه گريه‌ي شوق، اين همه سجده‌ي شكر، زاد ره و توشه‌ي سفرشان است. يا محمد تو مي‌داني ناآرامي را آرام بخشيدن چه لذتي دارد! آري فقط تو مي‌داني كه اين لذت خاص بخشندگان است و بس. آه اگر چندي دگر از اين خلق كه فراخي نعمت دارند اينگونه بر ديگر بندگان خدا مي‌بخشودند، فقر و نداري از اين كره‌ي خاكي رخت برمي‌بست و سعي نان آبروي هيچ بنده‌ي خدايي را نمي‌برد.
در روزگاري كه نوعدوستي و بخشش جايي ميان عاطفه‌ي خشكيده‌ي استثمارگران ندارد، نداران و بينوايان نه تنها ديده نمي‌شوند كه زير پاي خزانه‌داران لگدمال مي‌شوند و چندي بعد از حافظه‌ي شهر پاك، اين نكومردان چه آسان از حاكميت بي‌روح قرن آشوب(پول) مي‌گذرند تا خنده‌اي بر لبهاي بي نصيبي بنشانند و مشتاق آموختني را ميز مدرسه، امكاني فراهم آورند تا مؤمني به سجده بنشيند، دست دعايي رو به آسمان رود، مريضي بهبود يابد، دستي به مهر به دستي برسد، بي سرپناهي آرام گيرد، بي‌گناهي آزاد گردد، كودكي آرام بزرگ شود و ... امنيت و آرامش را تا آنجا كه بتوانند ميان خلق خدايت اي محمد (ص) بگسترانند، آنها خوب مي‌دانند كه وقف نه سفره خالي مي‌كند نه كيسه، كه خداي بر بخشندگان مي‌بخشايد وه كه اين بندگان چه سعادتمندند كه دنيا و آخرت از داشتنشان مسرور است.
يا محمد (ص) شفاعتت با دعاي ما پاسدار ايمانشان.