طرح وقف، جوشش پایدار احسان

داستان از اونجایی شروع شد که من هزینه تحصیل نداشتم.شاگرد زرنگی بودم و همیشه آقا معلم می گفت حیف تو پسر با این نبوغت.....پدرم کارگر ساده ای بود که خرج خورد و خوراکمون رو هم با مشقت فراوانی بدست می آورد.مادرم  سالها بیمار بود و همیشه در  گوشه اتاق چشم به پنجره می دوخت. خواهر و برادر کوچکترم نگاهشون به دست من و پدرم بود.درس خوندن رو خیلی دوست داشتم اما حیف که روم نمیشد درد دلمرو با پدرم مطرح کنم. دلم برای دستهای پینه زده اش , برای چشمهای خسته اش , شلوار مندرسش و کفشهای خاکی اش می سوخت. یکروز در حال انجام کارهای خانه بودم که آقایی زنگ حیاط را به صدا درآورد و گفت شما بورسیه یک مدرسه شبانه روزی شده اید.تمام هزینه های تحصیلاتتون پرداخت می شود وتنها برای ثبتنام به این آدرس مراجعه کنید. خیلی خوشحال بودم در پوست خودم نمی گنجیدم. اما فکر خانواده ام و دست تنها بودن پدرم آزارم میداد. پدر که به خانه برگشت در این فکر بودم که به او موضوع را نگویم که برادرم جلو دویدو با زبان نصفو نیمه ماجرا را برای پدر تعریف کرد. هاج و واج مونده بودم چی بگم....پدرم گفت دوست داره من درس بخونم و ادامه تحصیل بدم.او گفت که خدای اونها هم بزرگه و نگران خانواده نباشم.اشک شوق از گونه هام جاری شده بود وفقط یاد خدا و مهربونیهاش بودم.از مهر که به مدرسه رفتم با اشتیاق بیشتری درس خوندم تا زحمات اون آقا و تنهایی های خانواده ام رو جبران کنم. توی سالهای تحصیل نفهمیدم چه کسی من روبورسیه کرده بود و همان آقا گاهی به دیدنم می امد. از پولی که به من می داد کمی برای خانواده ام می فرستادم تا کمکی به پدرم کرده باشم. روزی از اون آقا پرسیدم که چه کسی من رو بورسیه کرده و از کجا که من انتخاب شده باشم. بعد از کلی التماس برام توضیح داد که این بنده خدا اموالش وقف تحصیل بچه های محرومه و معلمم بوده که منرو به ایشون معرفی کرده. معلم گفته بوده که من شاگرد زرنگی هستم و با کمک یک خیر می تونم فرد مفیدی برای اجتماع باشم......

اما این لطف خداهم بود که من رو مورد عنایت قرار داده بود.به خودم قول دادم که تا میتوانم تلاش کنم و روزی این کار نیک رو پاسخ بگم.

الان من یک دکتر هستم. چند روز از ماه رو در مناطق محروم و با خانواده های بی بضاعت صرف می کنم تا تلاشهای آدمهای خیر هرگز فراموش نشود......

سنت  وقف هدیه ای ماندگار.