امام حسن عسگري (ع) جن را به اصحابش نشان داد
يكى از اصحاب به نام جعفر بن محمّد حكايت كند
روزى به همراه علىّ بن عبيداللّه خدمت حضرت ابومحمّد، امام حسن عسكرى عليه السلام
رسيديم، چند نفر ديگر هم در حضور حضرت بودند و در جلوى امام عليه السلام درخت خرمائى بود
و با آن كه فصل خرما نبود، وليكن آن درخت، خرماهاى بسيارى داشت.
پس از لحظاتى سفره اى گسترانيدند و حضرت فرمود: دست هايتان را بشوئيد و نام خدا را بر زبان
جارى كنيد و مشغول خوردن طعام شويد.
ولى كسى جلو نيامد و دست به سمت غذاهائى كه در سفره چيده بودند، دراز نشد و همه
منتظر بودند كه ميزبان - يعنى؛ امام حسن عسكرى عليه السلام - مشغول شود.
بعد از آن، حضرت به من خطاب نمود و فرمود: اى ابوجعفر! از طعام مؤمنين ميل كن، همانا كه اين
طعام براى شماها حلال مى باشد.
و سپس افزود: علّت آن كه من قبل از شما ميهمانان، مشغول خوردن غذا نشدم، اين است كه
چون تعدادى جنّ از برادران شما در كنار شما حضور دارند و من خواستم شما قبل از ديگران
شروع كنيد؛ وگرنه من خود شروع مى كنم.
و چون امام عليه السلام دست مبارك خود را به سمت غذا دراز نمود، ديگران هم مشغول شدند.
در ضمنِ اين كه مشغول خوردن غذا و خرما بوديم، متوجّه شديم كه در كنار ما غذا برداشته مى
شود و ظرف غذا خالى مى گردد، امّا كسى و دستى را نمى ديديم.
من با خود گفتم: اگر امام عليه السلام بخواهد، مى تواند كارى كند كه ما جنّيان را ببينيم، همان
طورى كه آن ها ما را مشاهده مى كنند.
و چون حضرت متوجّه افكار من و ديگران شد، دست مبارك خود را بر صورت ما كشيد و سدّى بين
ما و جنّيان به وجود آمد، سپس دستى ديگر بر چشم هاى ما كشيد كه به راحتى جنّيان را مى
ديديم.
در اين هنگام، خواستيم كه بلند شويم و با آن ها مصافحه و معانقه كنيم، امام عليه السلام مانع
شد و به تمام افراد اظهار نمود:
احترام سفره و طعام از هر چيزى مهمّتر است، صبر نمائيد تا هنگامى كه غذا تمام شد و سفره
را جمع كردند، برادران شما حضور دارند و هر چه خواستيد انجام دهيد.
ولى موقعى كه دقيق آن ها را نگاه و بررسى كرديم، ديديم كه بسيار ضعيف و لاغراندام بودند و
اشك از گوشه هاى چشمشان سرازير بود و با يكديگر آهسته زمزمه داشتند.
به خدمت حضرت عرض كرديم: ياابن رسول اللّه! آيا جنّيان هميشه به اين حالت هستند؟
فرمود: خير، آن ها همانند شما انسان ها همه گونه هستند و حالت هاى مختلفى دارند، اين
هائى كه در كنار شما نشسته اند، زاهد و قانع مى باشند و هيچ غذائى نمى خورند و آبى نمى
آشامند، مگر با اذن و اجازه پيغمبر يا امام عليهم السلام، چون كه ايشان در همه امور تابع و مطيع
حجّت خدا و امام خود خواهند بود و....
بعد از صحبت هاى مُفصّلى، امام عليه السلام دست خود را بر چشم هاى ما نهاد و پس از آن
ديگر نتوانستيم جنّيان را تماشا كنيم.
سپس بر چنين توفيقى كه نصيب ما شد و توفيق يافتيم كه در چنين مجلسى و نيز بر سرِ چنين
سفره و طعامى در محضر مبارك امام و حجّت خدا شركت كنيم، شكر و سپاس خداوند متعال را
به جا آورديم و آن را يكى از معجزه ها و نشانه هاى امامت دانستيم. (1)
------------------------------
1-هداية الكبرى حضينى: ص 333.
