نماز در حرمین
علی بن مهزیار از حضرت جواد علیه السلام درباره نماز در حرمین سؤال کرد و به آن حضرت نوشت:
«روایات از پدران بزرگوار شما درباره کامل یا شکسته خواندن نماز در حرمین شریفین مختلف
است. برخی حکایت از آن دارد که نماز را در آن مکانهای مقدس باید کامل خواند؛ گرچه یک نماز
بخوانی و در برخی دیگر دستور قصر خواندن آمده است؛ مگر اینکه ده روز قصد اقامت کنی!
من تا کنون نمازهایم را در آنجا کامل می خواندم تا اینکه امسال در ایام حج، فقهای اصحاب ما به
من گفتند که اگر قصد ده روز ندارم، باید نمازم را شکسته بخوانم و من هم به آن عمل کردم؛ اما
چون نظر شریف شما را در این باره نمی دانستم، این عمل برایم دلچسب نبود. تقاضا دارم مرا
راهنمایی بفرمایید.»
امام در پاسخ نوشت: «خدا تو را رحمت کند. تو می دانی نماز در آن دو حرم در مقایسه با سایر
جاها چقدر فضیلت دارد. من دوست دارم هرگاه به آن دو حرم داخل شدی، نمازت را شکسته
نخوانی و در آنجا بیش تر و کامل تر بخوانی!»
بعد از دو سال وقتی به حضور امام رسیدم، عرضه داشتم: «من قبلاً از شما طی نامه ای مسئله
ای را پرسیده بودم و شما هم این گونه پاسخ داده بودید.» فرمود: «آری، درست است. حکم،
همان است که برایت نوشته بودم.» من به طور حضوری از امام سؤال کردم: «مقصود شما از
حرمین کجاست؟» آن حضرت فرمود: «حرم مکه و مدینه.»
