علويان در عصر امام
نهضت هاي علويان که براي برچيدن ستم عباسيان و بازگرداندن قدرت به اهل بيت(عليهم
السلام) تلاش مي کردند، آشکارا مورد حمايت امام هادي قرار نمي گرفتند؛ زيرا در اين صورت جان
خود امام به خطر مي افتاد و براي سران علويان خطرآفرين بود. اما امام در مناسبتهاي مختلف
حمايت قلبي و معنوي خود را نشان مي داد؛ چنانچه ابوهاشم از ياران حضرت مي گويد: با ابو
الحسن(عليه السلام) به قصد ديدار برخي از انقلابيون به بيرون «سامرا» رفتيم. وي به نحوه ديدار
و سخنان رد و بدل شده اشاره اي نمي کند.
متوکل افرادي را بر سر کار آورد و پستهاي کليدي را به افرادي داد که به دشمني با اهل بيت
(عليهم السلام) معروف بودند. مثل عبيدالله بن يحيي بن خاقان، علي بن جهم (شاعر نامي) و...
اين حکومت اختناق و ترور چنان مردم را ترسانده بود که از هرگونه تماس و ارتباط با علويان دوري
مي جستند، ابراهيم بن هَرمه مي گويد: «وارد مدينه شدم، يکي از علويان نزدم آمد و به من
سلام کرد، به او گفتم: از من دور شو و مرا مهدورالدم مکن!»2
