معمولاً نوجوانان  در برابر برخی رفتارهای زننده و جامعه ستیز خود، مجازات نمی شوند چون خیلی ها معتقدند چنین رفتارهای خشونت آمیز و در عین حال گستاخانه، جزو طبیعت و ذات دوران نوجوانی است.

با این حال یک دلیل علمی و محکم وجود دارد مبنی بر این که بداخلاقی ها، عصبانیت ها، طغیان های احساسی و داد و فریادهای خشمگینانه را نمی توان جزو ذات نوجوانی به حساب آورد بلکه چنین خصوصیات اخلاقی می تواند بخشی از شخصیت گروهی از نوجوانان باشد که همزمان با ورود به دوره ی نوجوانی، این خصوصیات نیز بیشتر در آنها مشاهده می شود. بنابراین اگر فرزند شما قبل از بروز علایم هورمونی مربوط به دوران نوجوانی ، شخصی عصبی و بداخلاق است، این احتمال وجود دارد که در سنیننوجوانی  چنین خصوصیات زشت اخلاقی در او به شکل حادتری مشاهده شود. در غیر این صورت الزاماً این رفتار زننده در او رشد نخواهد کرد.

برای عده ای گستاخی نوجوانان  با والدینشان طبیعی و قابل انتظار است. توهمات دیگری نیز وجود دارد از قبیل این که آنها باید نافرمان باشند و در برابر پدر و مادرشان بایستند؛ حتی عده ای از والدین از این که نوجوانشان این طور نیست، نگران می شوند.!

عامل بروز پرخاشگری  در نوجوانان

اگر می بینید کودکتان به یک نوجوان گستاخ تبدیل شده است، قبل از این که تصمیم بگیرید چگونه با او مقابله کنید، باید علت این رفتار او را بفهمید. امکان دارد فرزند شما به یکی از دلایل زیر پرخاشگر شده باشد:

- نوجوانتان می خواهد با این رفتار ِ خود ، شما را تحت تأثیر قرار دهد. می خواهد به شما نشان دهد که شخصیت متفاوت و جداگانه ای دارد ( نشانه ای از استقلال).

- نمی تواند خودش را کنترل کند و در دریایی از احساسات گیج کننده سرگردان شده است.

- وقتی با دوستان و هم سن و سالهایش جمع می شوند به هم دشنام می دهند، بی ادبی می کنند و یا به اصطلاح نسبت به هم «زبان دراز و پررو» هستند و او به مجرد بازگشت به خانه فراموش می کند رفتار خود را متناسب با محیط خانواده تغییر دهد.

- او فقط از الگویی که شما ارائه داده اید، پیروی کرده است.

- می خواهد مسائلی را که در جای دیگر اتفاق افتاده برای شما بازگو کند و در واقع جملات زشتی که افراد دیگری به زبان آورده اند به شما منتقل می کند.

یک عکس العمل عجولانه ، به خصوص اگر گستاخی مشاهده شده خارج از شخصیت نوجوان  شما باشد، می تواند مشکل را وخیم تر کند. بنابراین اگر برای بار اول است که چنین رفتاری را از او می بینید، از وی بپرسید «چرا؟»

زیاد مسئله را سخت نگیرید؛ به دنبال عامل چنین رفتاری باشید. ممکن است علت واقعی دلخوری او، اختلاف بین شما و او، یک سوء تفاهم یا مسئله ای باشد که ریشه ی آن در جای دیگری است.

اگر فرزندتان توانایی آن را دارد که حرف هایش را به زبان بیاورد و یا احساسات خود را به راحتی بروز دهد، بدانید که گستاخی او در خارج از شخصیتش ریشه دارد. در غیر این صورت رفتار زننده او می تواند نتیجه یک مشکل و مسئله باشد؛ دشواری در بروز احساسات و یا یافتن کلمات مناسب ممکن است کودک شما را به نوجوانی گستاخ تبدیل کند. در این صورت مشکل گستاخی در مقایسه با مشکل ناتوانی در انتقال افکار و بیان نظر خویشتن، در درجه دوم اهمیت قرار می گیرد و می طلبد که به مشکل اخیر بیشتر توجه کنید.

می توان توانایی ابراز احساسات را از طریق ممارست و تمرین افزایش داد. پس بهتر است که فرزندتان را حتی الامکان از سنین پایین تر یاری دهید تا بتواند این توانایی  را در خود پرورش دهد.

چه باید کرد؟

- به رفتار گستاخانه نوجوانتان بی اعتنا نباشید؛ اگر این رفتار قسمتی از شخصیت اوست، بدانید که متناسب با افزایش سن، این رذیله اخلاقی نیز در او قوی تر می شود، بنابراین باید به شکلی با این مسئله برخورد کرد.

- با او صحبت کنید؛ سعی کنید علت این رفتار او را بیابید.

- کسی را که مورد پذیرش و اعتماد فرزندتان است، پیدا کنید؛ اگر فرزند شما برای بازنگری در رفتار خود با شما صمیمی نیست و حاضر به قبول توصیه شما نمی شود ، سراغ فرد دیگری از میان دوستان، اعضای خانواده و یا اشخاص دیگر که مورد قبول و اعتماد فرزندتان است، بروید و از او بخواهید در این زمینه به شما کمک کند.

وقتی هیچ یک از اینها مؤثر نباشند این احساس به شما دست می دهد که نیاز به کمک فرد متخصص دارید. فکر کنید و سعی کنید به یاد آورید. ممکن است مجبور شوید به رفتار خود نیز دقیق شوید.