سياهچاله هاي فضايي در اسلام

در میان اجسام عجیب و غریبی که در کیهان وجود دارند هیچکدام به اندازه سیاهچاله ها مرموز نیستند. سیاهچاله ها در واقع یکی از مراحل تغییر موجودیت ستاره ها در طول دوره زندگی آنها تلقّی می شوند.
یک سیاهچاله وقتی به وجود می آید که یک ستاره همه سوخت خود را مصرف کرده، ناپایدار شود و در خود فرو بریزد.در این صورت ستاره به چاله ای تبدیل می شود که دارای چگالی بسیار بالا و میدان مغناطیسی بسیار قوی است.
همچنین سیاهچاله ها قادرند سایر ستاره ها که بارها از خود بزرگترند را در خود بلعیده و جذب کنند.
پس از نابودی ستارگانی که جرم بسیار زیادی دارند خمیدگی و حفره بسیار بزرگی درفضا ایجاد می شود که همه چیز حتی نور را به خود جذب می کند که صراحتاً و به وضوح در آیات ذکر شده فوق از سوره مبارکه طارق بیان شده است.
 

 

همچنین در سوره نجم آیه 1 اشاره می شود:« سوگند به ستاره هنگامی که افول می کند». این آیه ترسیم دقیقی از کشیده شدن ستاره به چاله فضایی است، زیرا درفضا که همه چیز معلق است امکان افتادن ستاره وجود ندارد.
به دلیل اهمیت بسیار سیاهچاله ها در علم طبیعت، خداوند علیم در آیات 15-19 سوره تکویر با قسم از این پدیده یاد می کند. و با استفاده از واژه های «خُنَّس»، «جَوار»، «کُنَّس» 3 خصوصیت اصلی سیاهچاله ها که مکیدن، در حال حرکت بودن و پنهان بودن است را همراه با نوعی تأکید به کار می برد...