پاسخ به:مبحث 107 طرح صالحین: «شور و شعور حسینی»
پنج شنبه 30 مهر 1394 12:02 AM
توحيد حسيني
سيماي معصومان در زيارت «جامعه كبيره» به عنوان نه توحيد الهي، بلكه اركان توحيد خداوند، نه مصداق معرفت ا...، بلكه پايگاه و آبشخور (سرچشمه) معرفت ا...، درهاي ايمان، ذوب شوندگان در محبت الهي و پاكان درتوحيد ربوي معرفي شده اند.پيشواي سوم امام حسين(ع) مصداق بارز و كامل نفس مطمئنه الهي است. وجودش سرشار از ايمان و اعتقاد به خداست. در قلب نازنين او عشق خدا مي جوشد. او از ايمان كامل به خدا و جلوه هاي خدا در گفتار و كردار بهره مند است.
معصومان بزرگترين نشانه خدا در اتصال مردم به خدا، زمين به آسمان، سفلي به عليا و ملك به ملكوت مي باشند، زيرا اميرمؤمنان علي(ع) مي فرمايد: «خداوند نشانه اي بزرگتر از من ندارد»(2) و البته همه آن بزرگواران نور واحدند. حضور خداوند در زندگي امام حسين(ع) دائم و آشكار است. خداشناسي در «دعاي عرفه» كه امواج عرفان حسيني(ع) است، به گونه اي عميق و حيرت آور موج مي زند. اوج آن در اين فقره دعا نمايان تر است كه مي فرمايد: معبود من! چون به آثار قدرتت توجه كنم، راه وصول تو بر من دور گردد. چگونه به اشيايي كه در هستي خويش محتاج تواند، بر وجود تو استدلال كنم؟ آيا موجودي غير از تو ظهوري دارد كه از آن تو نباشد، تا او سبب ظهور و پيدايش تو گردد؟ تو كي از نظر پنهان گشته اي كه راهنمايي من را به سوي تو رهنمون شود و چه زمان از من دور بوده اي تا آن كه مخلوقات مرا به وصالت رسانند؟ كور باد چشمي كه تو را نظاره گر خويش نبيند!
اخلاص حسيني
حمد و سپاس او در حد اعلا و به گونه اي اوج گرفته كه با كوه ايمان پيامبران و ملائكه مقرب الهي برابري مي كند: «الحمدلله حمداً يعادل حمد ملائكته المقربين و انبياء المرسلين»
تمام افكار، رفتار و وجود او در حوزه توحيد الهي گام مي نهد. جمله زيبا و پرمعناي «لا حول و لا قوة الا باا...» در مكانها و موقعيتهاي سخت و دشوار و فدا شدنها و فدا كردن ها، از كلامش به گوش مي رسد. خود و ديگران را به خدا متصل كرده است؛ همه چيز و همه جا را از نيروي خدا مي بيند.
وقتي از حر مي پرسد: به ياري من آمده اي يا به جنگ ما؟ گفت: براي مقابله و جلوگيري شما آمده ايم. امام(ع) فرمودند: «لا حول و لا قوة الا باا... العلي العظيم»(3) و نيز چند باري كه به پشت خيمه ها آمد، اين ذكر مقدس را بر زبان داشت.
اخلاص برخاسته از ايمان و يقين حضرت، در تمام حركات و سكنات او و اصحابش موج مي زند و در اين راه تنها رضايت خدا را مي نگرد و مي فرمايد:
«به خدا سوگند از راهي جز اين نخواهم رفت تا مشيت الهي به وقوع بپيوندد»(4) همچنين در وصيت خود به محمدبن حنيفه تصريح مي كند تنها به قصد اصلاح و نه مال و قدرت و ظلم و ستم از مدينه خارج شده است.(5) و همه چيز ممكن و در دسترس و تمام موجودي خود، اعم از جان، فرزندان و دوستان و اصحاب، همه و همه را در راه خداوند متعال فدا مي كند تا جايي كه مصداق خارجي و واقعي «ذبح عظيم الهي» مي شود!
اخلاص ياران
تبلور اخلاص اصحاب در اعلام وفاداري و كشته شدن، نه يك بار بلكه 70 بار در راه ولايت و امامت آشكار شد. با توجه به گوشه هايي از سخنان آنها همچون مسلم بن عوسجه و زهير بن قين و برير، قضايي از توحيد ناب و اعتقاد قلبي به امامت و ولايت و معاد قابل مشاهده است؛ سخنان آنها تن هر شنونده اي را مي لرزاند.
گويي اين اخلاص از سويي مرگ را در نظر اصحاب شيرين تر از عسل كرده بود و سختي ها و دشواريها را براي آنان آسان كرده، از سوي ديگر مقام معنوي آنها را ارتقا بخشيده و تا حد «عين اليقين» پيش برده تا آنجا كه در روز عاشورا، شبه پيامبر(ص) حضرت علي اكبر به هنگام شهادت فرياد برمي آورد: او از دست انسان كامل و اشرف مخلوقات، در همين دنيا و روز روشن شربت ملكوتي و بهشتي نوشيد.(6)
اخلاص، شربت بهشتي به ارمغان مي آورد و دنيا را به آخرت گره مي زند و مي توان كمي از آن شربت ناب بهشتي را در همين دنيا نوشيد و چنين است كه اخلاص سيدالشهداء(ع) در گودال قتلگاه در سيماي مباركش آشكارتر مي شود.
در ايام عاشوراي حسيني، مزين كردن خود به اخلاص و كار براي خدا، همچون حسين(ع) و اصحاب او، بسيار ضروري است.
بايد توجه داشت كه وجود روابط به جاي ضوابط، تبارگرايي ها، قوم و خويش محوري، حزب گرايي و حزب بازي ها (هوا و هوس هاي گروهي) همه و همه، برخلاف شعور و انديشه حسيني است.
پاسداري از ولايت الهي
يكي ديگر از جلوه هاي فكري و اعتقادي اصحاب امام حسين(ع)، در قالب سلامتي در دين و برحق بودن آنها و حمايت بي دريغ از مقام ولايت معصوم آشكار است.
حماسه و اشعار ياران امام، نشان از سلامت دين و حمايت از ولايت و امامت دارد؛ اشعار قمر بني هاشم(ع) گوياي اين واقعيت است. در واقع «شور» در خدمت «شعور و اعتقاد» درآمده است، نه اين كه شور، حماسه، شعر و ادب، خود هدف اصلي باشد.
حمايت از «ولايت فقيه»، امروز چتر حمايتي و پاسداري از دين و جامعه است و به تعبير معصوم(ع): «ولايت، كليد ديگر واجبات است.»
سياستگذاري ديني و اسلامي و ايماني، تنها در قلمرو حكومت ولي فقيه جامع الشرايط فراهم مي آيد و رهبري، موجب تقويت ايمان افراد و فضاسازي ايماني و اسلامي در سطح جامعه مي شود.
مدیر تالارهای ورزش
