مبحث 107 طرح صالحین: «شور و شعور حسینی»

چگونه می توان مجلس عزاداری برگزار کرد که همراه با شور و شعور باشد؟

آدمی موجودی است که در وجود او هم شور است و هم شعور، هیچکدام منافاتی با دیگری ندارد و هرکدام می تواند در جای خود موثر و مفید باشد؛ شور به تنهایی، و شعور بدون شور پذیرفتنی نیست؛ زیرا شعور به تنهایی فکر،اندیشه و یک ایده است. فکری که به عمل تبدیل نشود ارزش ندارد و از سوی دیگر شوری که بر اساس شعور نباشد راه به جایی نمی برد. درعزاداری امام حسین علیه السلام باید شور همراه شعور باشد. بی دلیل نیست که در طول تاریخ مراسم عزاداری سالار شهیدان تلفیقی از منبر و مداحی بوده است. در قدم اول یک «عالِم وارسته» در راستای «اهداف و اسرار نهضت عاشورا» مردم را تا حدودی با تعالیم اسلام از جملة اعتقادات، اخلاقیات، احکام و مانند آن آشنا می کرد؛ در این بخش سخنرانان با هنرمندی تمام سعی می کردند با فصاحت و بلاغت حرف بزنند. فصاحت یعنی خوب صحبت کردن، و بلاغت یعنی بجا و به مقتضای حال و به تناسب مستمعین و در حد فهم آنان سخن گفتن. با این کار «اطلاعات لازم» در اختیار شنوندگان قرار می گرفت و به اصطلاح «شعور» آنها اشباع می گردید. بعد از این مرحله و در ادامه «یک مداح» خوش سابقه که با تاریخ اسلام به ویژه با نهضت عاشورا آشنایی داشت و از صدای خوبی هم برخوردار بود، با استفاده از اشعار مذهبی در مردم شور و هیجان خاصی ایجاد می کرد. این شور همراه آن شعور همچون دو بالی بودند که برای پرواز و به اوج رسیدن بدان همچنان نیاز است. شور حسینی با شعور حسینی آغاز می شود، تا شعورحسینی پیدا نشود و حسین را نشناسی شور حسینی ایجاد نمی شود. مقدمه هر شوری شناخت و شعور است. تا حسین را نشناسی برایش اشک نیز نخواهی ریخت. شور و شعور حسینی همزاد و همراه همند، در کنار هم و همپای هم باید قرار گیرند. بنابراین مجالس عزاداری ما باید هم مجالس اطلاع رسانی و مجلس علم، معرفت و شعور باشند و برای ایجاد شور لازم نیز باید از مداحان خوش ذوق و خوش صدا بهره برد.