به‌جز مصر، که در بخش آفریقای شمالی مورد بررسی قرار گرفت، مهم‌ترین کشورهای تولیدکنندهٔ فیلم خاورمیانه ایران و اسرائیل هستند. هر چند تعدادی از کشورهای عربی در دههٔ ۱۹۸۰ سهم شایسته‌ای به سینمای جهان ادا کردند، لبنان (جمعیت ۵/۳ میلیون) روزگاری بهترین استودیوها و لابراتوارهای جهان عرب را در اختیار داشت و به‌رغم بیست سال جنگ داخلی هنوز هم فیلم تولید می‌کند، از جمله فیلم‌های انفجار (۱۹۸۳) از رفیق هاجر؛ لیلا و گرگ‌ها (۱۹۸۴) از هینی سرور؛ زنان جنوب لبنان (۱۹۸۵) از ژان‌شامون و شِکر عشق (۱۹۸۵) از ژاسلین صعب. سوریه (جمعیت چهارده میلیون) که فیلم‌هایش را سازمان سینمای ملی (NFO) سرمایه‌گذاری می‌کند نیز در این دهه فیلم‌هائی را عرضه کرد، از جمله رؤیاهای شهر (محمد ملاس، ۱۹۸۴)، خورشید در روز غبارآلود (محمد شانین، ۱۹۸۶) و ستارگان نیمروز (اُسامه محمد، ۱۹۸۹)، همچنین کشورهای لیبی (جمعیت پنج میلیون نفر) - شارپنل (محمد عبدالسلام، ۱۹۸۷) - و سودان (جمعیت ۵/۲۸ میلیون نفر) - زاغهٔ بهشت (کُرنلیا شِلاده، ۱۹۸۶) - در این دهه فیلم‌هائی را به جهان عرضه کردند.
عراق (جمعیت نوزده میلیون نفر) از سال ۱۹۴۵ در کار تولید فیلم بوده و در حال حاضر سینمای آن را سازمان کل فیلم و تئاتر اداره می‌کند، که نخستین فیلم حماسی خود، القادسیه (۱۹۸۲)، را تهیه کرد. کارگردان مصری، صلاح ایوسیف، این فیلم را بر اساس مقاطعی تاریخی از سال ۶۳۶ میلادی، سالی که لشکر عظیم عرب بر اشغالگران خائن پیروز شدند، سر هم کرده است. فیلم القادیسه مانند غالب فیلم‌های عراقی از جنگ خونین با ایران در ۸۸ - ۱۹۸۰ (از جمله اصطکاک منافع [محمد شکری جمیل، ۱۹۸۳]؛ عاشق [محمد مومیر فناری، ۱۹۸۶]؛ مرزهای شعله‌ور [صاحب حداد، ۱۹۸۶] انباشته از ملی‌گرائی جنگ‌طلبانه است. پس از پایان جنگ خلیج‌فارس در ۱۹۹۱ سینمای عراق موقتاً از کار افتاده و از آن پس هیچ فیلمی از این کشور بیرون نیامده است.