در فاصلهٔ سال‌هاى ۱۳۵۷ تا اوايل ۱۳۶۰ فيلم کندى در ايران ساخته شد. در سال ۱۳۶۰ فيلم کوتاه خانهٔ آقاى حق‌دوست (محمود سميعي) به شکل صامت براى تلويزيون تهيه شد، که در جشنواره فيلم‌هاى کندى گابرو (بلغارستان) همان سال برندهٔ جايزه بهترين فيلم شد و نيز در سى و دومين جشنوارهٔ مانهايم (آلمان غربي) در سال ۱۳۶۱، موفق به اخذ جايزه نقدى بهترين فيلم شد. اما اين موفقيت‌ها جدى گرفته نشد. فيلم کمدى بعدى در سال بعد توسط عليرضا داوودنژاد بنام جايزه ساخته شده اما بازتابى نيافت؛ ولى در دومين جشنواره فيلم فجر در سال ۱۳۶۲ لوح زرين بهترين فيلم‌نامه را دريافت کرد. در اين دوران هنوز ترديدهايى در زمينهٔ ساخت فيلم‌هاى کمدى وجود داشت و کارگردانان و تهيه‌کنندگان نگران آن بودند که تا چه ميزان مجاز به وارد کردن عناصر شاد در فيلم هستند.
در اين شرايط على حاتمى فيلم جعفرخان از فرنگ برگشته را ساخت و بعد در سال ۱۳۶۳، فيلم‌هاى خانهٔ آقاى حق‌دوست و مردى که زياد مى‌دانست (يدالله صمدي)، در جشنواره سوم فجر به نمايش درآمدند؛ و مردى که زياد مى‌دانست، جايزه بهترين کارگردانى را کسب نمود و خانهٔ آقاى حق‌دوست در جشنواره‌هاى خارجى موفقيت‌هايى کسب کرد.
به اين ترتيب، ممنوعيت‌ها کمرنگ‌تر شد؛ اما هنوز فيلم‌سازان قادر به انتخاب مايه‌هاى مورد علاقه‌شان نبودند. فيلم‌هاى توهّم (سعيد حاجى‌ميري)، زنگ‌ها (محمدرضا هنرمند)، کفش‌هاى ميرزا نوروز (محمد متوسلاني)، مردى که موش شد (احمد بخشي)، اتوبوس (يدالله صمدي) و مدرک جرم (منوچهر حقانى‌پرست) و فيلم کوتاه برنده کيه (محمدحسن آفريده) در چهارمين جشنوارهٔ فيلم فجر به نمايش درآمدند.
در جشنواره پنجم (۱۳۶۵)، فيلم‌هاى اجاره‌نشين‌ها (داريوش مهرجويي) و مأموريت (حسن زندباف) به نمايش درآمدند. در اين سال جنجال بزرگ (سياوش شاکري) و حاجى واشنگتن و جعفرخان از فرنگ برگشته (على حاتمي) که آمادهٔ نمايش بودند، پروانه نمايش نگرفتند.
در جشنوارهٔ فيلم فجر در سال ۱۳۶۶، فيلم‌هاى وکيل اول (جمشيد حيدري)، خارج از محدوده (رخشان بنى‌اعتماد)، در جشنوارهٔ هفتم (۱۳۶۷) و هشتم (۱۳۶۸)، فيلم‌هاى جعفرخان از فرنگ برگشته، زردقنارى (رخشان بنى‌اعتماد)، گراند سينما (حسن هدايت)، هى جو (منوچهر عسگرى‌نسب)، روز باشکوه (کيانوش عياري) واى ايران (ناصرتقوايى به نمايش درآمدند.
در سال ۱۳۶۹، فيلم‌هاى سايهٔ خيال (حسين دلير) و آپارتمان شماره ۱۳ (يدالله صمدي) ساخته شدند.