∞ آیه شب بیست و هفتم ماه مبارک رمضان ∞

طايفه دوم از امتها، آنهايى هستند كه ضلالت بر آنان ثابت و لازم شده و اين آن ضلالتى است كه خود انسان به سوء اختيارش درست مى كند، نه آن ضلالتى كه خدا بعنوان مجازات، آدمى را بدان مبتلا مى سازد، بدليل اينكه درباره آن، تعبير به اثبات و لزوم كرده و در آيه بعدى آن را بخود نسبت داده و فرموده است: (فان الله لا يهدى من يضل ) پس معلوم مى شود قبلا ضلالتى بوده كه خدا آن را اثبات و لازم كرده و به خود نسبت داده، و اين همان ضلالت مجازاتى است (دقت بفرمائيد).

خداى تعالى در هيچ جاى كلام خود اضلال را به خود نسبت نداده مگر آن اضلالى كه مسبوق به ظلم خود عبد يا فسق و كفر و تكذيب او و نظاير آن باشد. مثلا فرموده (و الله لا يهدى القوم الظالمين ) و معلوم است كه هدايت نكردن، عين اضلال است. و نيز فرموده: (و ما يضل به الا الفاسقين ) و نيز فرموده: (ان الذين كفروا و ظلموا لم يكن الله ليغفر لهم و لا ليهديهم طريقا الا طريق جهنم ) و نيز فرموده: (فلما زاغوا ازاغ الله قلوبهم ) و همچنين آياتى ديگر.