∞ آیه شب بیست و پنجم ماه مبارک رمضان ∞

پاسخ به:∞ آیه شب بیست و پنجم ماه مبارک رمضان ∞
یک شنبه 21 تیر 1394  10:50 PM

نکته ها
كلمه‏ى «دابّة» از «دَبیب» به معناى آهسته راه رفتن و قدم‏هاى كوچك برداشتن است، ولى به هر جنبنده‏اى اطلاق مى‏شود. «رزق» به معناى بخشش مستمرّ است، چه مادّى و چه معنوى، و لذا در دعا مى‏خوانیم: «الّلهم ارزقنى... قلباً خاشعاً... و لساناً ذاكراً... وعلماً نافعا»(7) رزقى كه خداوند مى‏دهد از هر جهت مناسب با موجودات است، مثلاً غذاى كودك در شكم مادر به تناسب نیاز او تغییر مى‏كند تا آنكه پس از تولّد تبدیل به شیرى گوارا مى‏شود و الاّ انسان با چه قدرتى مى‏توانست به نوزاد در رحمِ مادر غذا برساند و یا نوزاد چگونه مى‏توانست غذاى خود را بدست آورد. «و كایّن من دابةٍ لاتحمل رزقها الله یرزقها»(8) «مستقرّ»، به معناى جایگاه ثابت و «مستودع» به معناى ودیعه گذاشتن و گرفتن آن است كه كنایه از جایگاه موقّت است. حضرت على‏علیه السلام در وصیّت به فرزندش امام حسن مى‏فرماید: رزق دوگونه است: نوعى از آن را باید با تلاش و كوشش بدست آورى و نوعى دیگر خود به سراغ تو مى‏آید.(9) (مثل نور، باران وهوا در طبیعت و هوش، حافظه واستعداد در انسان) پس مراد آیه آن نیست كه در گوشه‏اى بنشینیم و منتظر نزول غذاى آسمانى باشیم، بلكه منظور آن است كه هم كار و تلاش داشته باشیم و هم آنچه را بدست مى‏آوریم رزقى از جانب خدا بدانیم، لذا همه‏ى پیشوایان دینى ما كار مى‏كرده‏اند. لازمه‏ى رزق‏رسانى به همه‏ى موجودات، علم به مكان و نیاز آنهاست، باید یك سیستم بسیار دقیق وجود داشته باشد كه آخرین آمار، آخرین نیازها و آخرین قرارگاه را بداند. تعداد انسان‏ها و حیوانات از دریایى، هوایى و صحرایى و همه‏ى موجودات ریز و درشت با ویژگى‏هاى گوناگون و نیازهاى بسیار متنوّع آنان را بداند. «یعلم مستقرها و مستودعها» اگر همه‏ى امور در كتاب مبین است «كلٌ فى كتاب مبین»، پس كسى كه علم كتاب را داشته باشد، همه چیز را مى‏داند. در آیه آخر سوره‏ى رعد مى‏خوانیم: به كفّار بگو: شاهد من خداوند است و كسى كه علم كتاب را دارا است. روایات شیعه و سنّى مى‏گویند كه مراد از این شخص حضرت على علیه السلام است. خداوند دو سنّت دارد: یكى سنّت رزق رسانى و یكى سنّت اجراى امور از طریق اسباب و وسایل، بنابراین رسیدن به رزق منافاتى با قانون تلاش انسان‏ها ندارد. 7) بحار، ج 95، ص 258. 8) عنكبوت، 60. 9) بحار، ج 5، ص 147.