∞ آیه شب چهاردهم ماه مبارک رمضان ∞

در تفسیر اطیب البیان آمده است:

در نخستین آیه مورد بحث در اشاره به پشیمانى و ندامت موسى پس از کشته شدن آن مرد تجاوزکار به دست او مى‏ فرماید:
قالَ رَبِّ إِنِّی ظَلَمْتُ نَفْسِی‏
و موسى رو به بارگاه خدا آورد و گفت: پروردگارا، با این کارى که پیش آمد و من براى دفاع از آن ستمدیده، آن فرد زورگو را زدم و کشته شد، بر خود ستم کردم، چرا که اگر فرعونیان بدانند و بر من دست یابند، مرا خواهند کشت.
مرحوم «سید مرتضى» مى‏ گوید: این اعتراف در پیشگاه خدا به خاطر ترک یک کار مستحبى است که از موسى سر زده است.
فَاغْفِرْ لِی‏
پس مرا بیامرز!
این بیان و دعاى موسى درست بسان منطق آدم است که پس از خوردن از آن درخت ممنوع – که آن نیز ترک کارى مستحب بیش نبود – رو به بارگاه خدا آورد و گفت:
ربّنا ظلمنا انفسنا و ان لم تغفر لنا و ترحمنا لنکوننّ من الخاسرین.(۱۴۴)
پروردگارا ما به خود ستم روا داشتیم و اگر تو ما را نیامرزى و بر ما مهر نورزى بى‏گمان از زیانکاران خواهیم شد.
فَغَفَرَ لَهُ‏
و خدا نیز او را آمرزید و بر او بخشود.
إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ.
چرا که او همان خداى بسیار آمرزشگر نسبت به بندگان و بخشنده نعمت به آنان و همان خداى مهربان است.