∞ آیه شب سیزدهم ماه مبارک رمضان ∞

«فما لي أراه لاهيا عني»؛ اگر اين را مي داند پس چرا از من غفلت دارد، سراغ من نمي آيد؟ «أعطيته بجودي ما لم يسألني»؛ من چيزهايي را از سر جود و كرم خودم به بنده ام داده ام، درحالي كه او از من نخواسته است. آيا نعمت هايي كه خدا به ما داده است، چشم و گوش و دست و پا و ساير نعمت هايي كه ما از آنها استفاده مي كنيم آيا ما از خدا مطالبه كرده ايم؟ «ثم انتزعته عنه فلم يسألني رده و سأل غيري»؛ بعضي از اينها را كه من به او دادم به خاطر مصلحتي از او گرفتم، اما او نيامد بگويد به من پس بده، رفت سراغ خلق؛ آنچه را من به او داده بودم و خودم گرفتم، رفت سراغ ديگران كه آن را به دست آورد. «أفير اني أبدا بالعطاء قبل المسأله ثم أسأل فلا أجيب؟» پيش از اينكه او درخواست كند، من نعمت به او دادم؛ حالا اگر درخواست كند به او نمي دهم؟ من نخواسته به او داده ام، حالا اگر بخواهد نمي دهم؟ «أبخيل انا فيبخلني عبدي؟»؛ آيا من بخيل هستم كه بنده ام مرا بخيل مي شمارد؟ تصور مي كند به او نمي دهم، كم مي آيد از من بخواهد تا به او بدهم؟ «أو ليس الجود و الكرم لي؟ أو ليس العفو و الرحمه بيدي؟ أو ليس أنا محل الامال؟ فمن يقطعها دوني؟؛ آيا جود و كرم از من نيست؟... آيا عفو و رحمت از من نيست؟ «افلا يخشي المؤملون أن يؤملوا غيري؟» با اين وصف، آيا كساني كه اميد به ديگران مي بندند از اين كار خودشان نمي ترسند كه مورد عقوبت و غضب من قرار بگيرند؟ نعمت ها را من به آنها دادم، بعد هم گفتم: از من بخواهيد به شما بدهم؛ سراغ من نمي آيند، مي روند از كسي كه ندارد مي خواهند. اگر چيزي هم در دست كسي هست مال من است. من به او داده ام. مي روند از او مطالبه مي كنند؛ نمي آيند از من بخواهند. آيا از غضب من نمي ترسند؟