∞ آیه شب سیزدهم ماه مبارک رمضان ∞

اسلام ديني است داراي مباني، عقايد، و بايدها و نبايدهايي كه عمدتاً احكام و دستورات فردي و اجتماعي است. وقتي مي گويند: تمسك به اسلام داشته باشيد، به اسلام اعتصام داشته باشيد؛ يعني به دستورات اسلام عمل كنيد. اين تمسك به «عروه الوثقي» يا به «حبل الله»، آنجا كه مصداقش اسلام يا دين خدا باشد؛ يعني عمل كردن به دين خدا. تمسك به اسلام معناي ديگري ندارد. در اينجا، برخي احكام، تشريعي هست؛ احكام تكليفي هست، واجب و حرامي هست، و به دنبالش هم- مثلا- مستحب و مكروهي هست. كساني كه به «حبل الله» تمسك كنند، قدر متيقن، بايد واجب و حرامش را رعايت كنند. اگر خيلي خوب بخواهند به آن متمسك شوند بايد مستحبات و مكروهاتش را هم رعايت كنند. كساني كه «تمسك» كنند، يعني دين خدا را درست رعايت كنند هدايت مي شوند، به سعادت مي رسند، از سقوط نجات پيدا مي كنند، در چنگ شيطان گرفتار نمي شوند. در مقابل، كساني كه نسبت به دين اهتمامي نداشته باشند، لاابالي باشند، واجباتش را درست انجام ندهند، محرماتش را درست رعايت نكنند، مرتكب گناه شوند اينها در معرض لغزش و سقوطند؛ مثل اينكه كسي يك دستگيره اي را گرفته باشد، اما كم كم دستش شل شود؛ اول با پنج انگشت گرفته، كم كم چهار انگشت و به تدريج، دستش رها مي شود. اصلا اين تمسك به «عروه» يا به «حبل» چنين صحنه اي را مجسم مي كند. يك نوع تشبيه يا استعاره تخيليه است؛ چنان كه گويا ريسماني از آسمان بين خدا و بنده كشيده شده و انسان در بين آسمان و زمين در معرض سقوط است. اگر به اين دستگيره بچسبد سقوط نمي كند. بالاي سرش بهشت و قرب الهي است. اگر سقوط كند مي افتد، زير پايش جهنم است: (فانهار به في نار جهنم) (توبه: ۹۰۱) اما اگر به اين ريسمان بچسبد مي تواند از آن بالا برود و او را به بهشت مي كشاند.