مَن ذَا الَّذي يُقرِضُ اللَّهَ قَرضًا حَسَنًا فَيُضاعِفَهُ لَهُ وَلَهُ أَجرٌ كَريمٌ
آیه11، سوره ی مبارکه ی حدید
کیست که به خدا وام نیکو دهد (و از اموالی که به او ارزانی داشته انفاق کند) تا خداوند آن را برای او چندین برابر کند؟ و برای او پاداش پرارزشی است!
آنچه خداوند به عنوان پاداش عمل به بنده عطا مي كند، تفضلي است از جانب او، بدون اينكه بنده از او طلبكار و مستحق آن باشد، چون عبد و آنچه مي كند، همه مِلك مُطلق خداي سبحان است ، وليكن خداي متعال خودش به اعتبار قانوني و تشريعي عبد را مالك اجر و ثواب اعتبار كرده و او را مالك عمل خود وسپس مالك آثار عمل خويش از قبيل پاداش يا كيفر دانسته است و انفاق او را قرضي به خود محسوب نموده وبه اين نيز اكتفاء ننموده ، بلكه آن را براي او مضاعف كرده و او را به اجري كريم درآخرت وعده داده است .
در اين آيه تشويقي بالغ به انفاق در راه خدا شده كه مافوق آن قابل تصور نيست ،چون از يك رو سئوال كرده ، آيا كسي هست كه چنين قرضي به خدا دهد؟و از سوي ديگر انفاق عبد را قرض دادن به خداي سبحان ناميده ، كه پرداخت آن بر قرض گيرنده واجب است و از سوي ديگر چنين اعتبار كرده كه هرگز عين آنچه گرفته مسترد نمي كند، بلكه آن را چندين برابر نموده و باز پس مي دهد و به علاوه اجري كريم نيز بر آن مي افزايد و اجر كريم اجريست كه در نوع خود پسنديده ترين باشد و اجر اخروي همينگونه است.
