آموزش تصویری لهجه مشهدی

صرف کردن فعل رفتن اینبار در زبان و گویش مشهدی

لهجه مشهدی
مشهدی یکی از لهجه‎های زبان فارسی به شمار می‎آید. نوع خالص آنکه خود مشهدی‎ها با نام «زق» می‎شناسند، سرشار از واژه‎های اصیل و کهن فارسی است. این لهجه را در حقیقت عصاره‎ای از فارسی دری می‎دانند و بسیاری از واژگان گمشده این زبان را می‎توان در گفتار عامیانه مشهدی‎ها جست. البته به واسطه اختلاط و ارتباط نزدیک مشهدی‎ها با سایر اقوام، ردپایی از زبان‎ها و گویش‎های دیگر نظیر: ترکی، مغولی، افغانستانی، کردی، انگلیسی، هندی، روسی و فرانسوی را می‎توان در آن دید. اما امروز آنان که از شهر دیگری به مشهد سفر می‎کنند، اثری کم رنگ از این لهجه را مشاهده می‎کنند. چیزی که شاید تنها به برخی محلات خاص این شهر محدود شود.
گویش مشهدی٬ بازمانده لهجه توس قدیم است. گویش پارسی دری معیار دارد و از آنجا که بزرگترین نامه دری «شاهنامه فردوسی توسی» به لهجه قدیم توس نوشته شده ، دارای ارزش زیادی است.
آشنایی با لهجه مشهدی

ضمایر:
من = مو
تو = تو
او = او
ما = ما
شما = شما
آنها = اونا
برخی از افعال به شکل دیگری تبدیل می‌شوند٬ به عنوان نمونه «شدن» به «رفتن» تبدیل می‌شود٬ مثال: امشب چه زیبا شدی = امشب چه زیبا رفتی.
(البته شیوه‌ی تلفظ این فعل نیز متفاوت است٬ رفتن ( با فتح ر )= رفتن ( با کسر ر) )
«را» ی مفعولی به «ره» تبدیل می‌شو٬ مثال: هیچ کسی مثل من تو را دوست ندارد = هیچ کسی مثل مو تو ره دوست ندِره.

احوال پرسی:
سلام = سلام(selam)
خوب هستید؟ = خوبن؟(khooben)
حالتان خوب است؟ = حالتان خوبه؟(haltan khoobe)
چکار می‌کنید؟ = چه کار مکنن؟(che kar mokonen)
خوش می‌گذرد؟ = خوش مگذره؟(khosh megzare)
کلمات مشهدی

برخی کلمات و اصطلاحات مشهدی، به همراه معنی آنها را در زیر مشاهده می‌کنید:
• سَرکن = تراش
• لِمَشت = کثیف
• اَلِفش = چسبناکی در اثر شیرینی
• خِفتی = گردن‌بند
• چوری = النگو
• سِله به چُخت دِلنگونه = سبد به سقف آویزان است
• چُوله غِزَک = مترسک داخل جالیز
• توشله = تیله
• چُخت = سقف
• فَلَکه = میدان
• میلان = کوچه
• چُغُک = گنجشک
• کاغذباد = بادبادک
• یَره، یره‌گِه = یارو
• ناسوس = تلمبه‌یِ دوچرخه