مقالات توسعه پژوهش در پرستاري و مامايي

زمينه و هدف: سالمندي دوران حساسي از زندگي است و توجه به مسائل و نيازهاي اين مرحله يک ضرورت اجتماعي است. در اين سن احساس تنهايي که در اثر کمبود روابط اجتماعي ايجاد مي شود، علاوه بر سلامت جسماني بر نحوه زندگي و ميزان رضايت از زندگي آنها تاثير مي گذارد، لذا در اين مطالعه با توجه به اهميت اين مساله، به بررسي تعيين ارتباط تنهايي با رضايت از زندگي در سالمندان پرداخته شده است.
روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي - همبستگي تعداد 100 نفر از سالمندان ساکن شهرهاي گرگان و گنبد که شرايط ورود به مطالعه را داشتند، به صورت مبتني بر هدف انتخاب شدند. اطلاعات از طريق پرسشنامه هاي احساس تنهايي و رضايت از زندگي جمع آوري شد. از آزمون هاي آماري توصيفي و آزمون ضريب همبستگي اسپيرمن و ويلکاکسون براي تجزيه و تحليل داده ها استفاده شد.
يافته ها: نتايج نشان داد ميزان تنهايي در سالمندان با ميانگين و انحراف معيار (14±6) به ميزان زياد و ميزان رضايت از زندگي با ميانگين و انحراف معيار (24±7) در حد متوسط بود که آزمون همبستگي اسپيرمن بين ميزان تنهايي با رضايتمندي سالمندان ارتباط معني داري را نشان داد (P<0.01, r=-0.6). همچنين بين رضايت از زندگي با تحصيلات، اختلاف معني داري مشاهده شد (P<0.01).
نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه تصويري روشن از ارتباط و تاثير احساس تنهايي را بر رضايت از زندگي سالمندان نشان داد. بر همين اساس با تماس هاي مستمر با افراد سالمند و شناسايي موقعيت هاي منحصر به فرد نظير کاهش روابط اجتماعي و شناسايي ذهنيات و باورهاي سالمندان و افزايش آگاهي مراقبت کنندگان بهداشتي و خانواده ها و اطرافيان سالمندان نسبت به درک و تقويت روابط و تعاملات در سنين سالمندي و طراحي برنامه هاي آموزشي، درماني و توانبخشي موجب پيشگيري از احساس تنهايي و ايجاد رضايت از زندگي در سالمندان مي شود.