زمينه و هدف: دليريوم، نوعي تخريب شناختي نوسان دار، اختلال هوشياري و مشکل شايع براي بيماران بستري مي باشد که با افزايش مرگ، مدت بستري، هزينه و کاهش بازتواني همراه است. هدف اين مطالعه، تعيين ميزان بروز دليريوم و يافتن عوامل خطر مرتبط با آن در عمل جراحي قلب باز است. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي - تحليلي، در مدت 6 ماه از ماه هاي تير تا آذر سال 90 روي 404 بيمار تحت عمل جراحي الکتيو قلب در مرکز قلب فاطمه زهرا (س) ساري صورت گرفت. نمونه گيري به صورت در دسترس و غير تصادفي بود. روزانه ساعت 20-16 از روز اول تا پنجم بعد از عمل، ارزيابي دليريوم با پرسشنامه NeeCham و تکميل چک ليست هاي اطلاعات دموگرافيک و عوامل قبل از عمل توسط محقق تا زمان بروز دليريوم يا اتمام زمان مطالعه صورت گرفت. براي آناليز يافته ها از آناليز بقا (کاپلان ماير و رگرسيون کاکس) با استفاده از نرم افزار Spss-18 صورت گرفت. يافته ها: در اين مطالعه ميزان بروز دليريوم 28.5درصد بدست آمد. متغيرهاي قبل از عمل، مانند افزايش سن، داشتن تحصيلات پايين، روستايي بودن، سابقه نارسايي کليه، نارسايي قلبي، سکته مغزي، وجود اختلال شنوايي، ريتم فيبريلاسيون دهليزي، افزايش ميزان پتاسيم و اوره سرمي با بروز دليريوم از نظر آماري معني دار شدند. نتيجه گيري: با توجه به بروز دليريوم در مطالعه کنوني، شناسايي و غربالگري دليريوم از اهميت بالايي برخوردار است. با توجه به مشخصات فردي و عوامل قبل از عمل مرتبط با بروز دليريوم شناسايي شده در اين مطالعه، لازم است با دادن آموزش بيشتر به بيماران با سن بالا و تحصيلات کم، اصلاح الکتروليت قبل از عمل و رفع محروميت حسي از ميزان بروز دليريوم کاست.
