زمينه و هدف: فرسودگي شغلي يکي از عوامل اساسي در کاهش کارآيي و از دست رفتن نيروي انساني و ايجاد عوارض جسمي و رواني است. ويژگي هاي شخصيتي همچون تاب آوري به عنوان حائلي در برابر وقايع استرس زا و مشکلات رواني ناشي از کار از جمله فرسودگي شغلي است. با توجه به اهميت نقش پرستاران در سيستم خدمات بهداشتي - درماني، اين تحقيق به بررسي رابطه بين تاب آوري و فرسودگي شغلي پرستاران مي پردازد. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي - همبستگي بر روي 304 نفر از پرستاران شاغل در بيمارستان هاي شهر تهران انجام شد که در سال 1389 مشغول به کار بوده اند و به طريق نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب و به پرسشنامه فرسودگي شغلي مسلش (MBI)، پرسشنامه تاب آوري کانر و ديويدسون(CD-RISC) و پرسشنامه مشخصات دموگرافيک پاسخ دادند. براي تجزيه و تحليل آماري از نرم افزار آماري SPSS- 18 استفاده شد. به منظور تبيين رابطه تاب آوري و فرسودگي شغلي از روش همبستگي استفاده شد. يافته ها: بر اساس يافته هاي پژوهش، 32.6درصد از پرستاران، فراواني و 9.9درصد شدت خستگي عاطفي را در حد بالا، در مولفه فراواني و شدت مسخ شخصيت، به ترتيب 25.7درصد و 18.1درصد پرستاران در حد بال، 42.1درصد، مولفه فراواني و 60.9درصد شدت عدم موفقيت فردي را در حد بالا تجربه کرده بودند. همچنين اين فرضيه که بين فرسودگي شغلي و تاب آوري پرستاران رابطه معني دار وجود دارد، در سطح 0.01تاييد شد. نتيجه گيري: با توجه به اينکه تاب آوري يکي از عوامل پيش بيني کننده فرسودگي شغلي است، پيشنهاد مي شود مهارت هاي افزاينده تاب آوري از طريق تشکيل کارگاه هاي شناخت و ارتقاي تاب آوري به پرستاران آموزش داده شود.
