مقالات توسعه پژوهش در پرستاري و مامايي

زمينه و هدف: صاحبنظران همکاري را عنصر مهم روابط بين حرفه اي پزشکان و پرستاران مي دانند. تعامل پرستار و پزشک، مستلزم ايجاد رابطه مشارکتي و تبادل اطلاعات براي دستيابي به يک هدف مشترک درماني است. مشارکت پزشکان با پرستاران در تصميم گيري هاي باليني، شاخص مهمي در افزايش کيفيت مراقبت ايمن در بيمارستان ها مي باشد. بنابراين اين پژوهش با هدف بررسي ديدگاه پرستاران درباره ميزان مشارکتشان با پزشکان در تصميم گيري هاي باليني انجام شد.
روش بررسي: در اين پژوهش توصيفي، در 6 ماهه دوم سال 1390، 400 نفر از پرستاران داراي معيار ورود به پژوهش به شيوه در دسترس از بيمارستان هاي دولتي، خصوصي و تامين اجتماعي شهر تهران مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسشنامه همکاري پزشک و پرستار بود که قسمت اول، شامل پرسشنامه عوامل دموگرافيک و قسمت دوم پرسشنامه مشارکت پرستاران و پزشکان در تصميم گيري باليني با 15 سوال بود. اعتبار و پايايي ابزار به شيوه اعتبار محتوا و آزمون مجدد سنجيده شد و از روش هاي آماري توصيفي مانند فراواني، ميانگين و انحراف معيار در تحليل نتايج استفاده شد.
يافته ها: به طور کلي اکثر نمونه ها (76.5 درصد) مونث و 58.3 درصد بين 30-39.5 سال، 93.5 درصد داراي مدرک کارشناسي و 53.8 درصد به صورت قراردادي استخدام بوده و 50 درصد بين 9-5 سال سابقه کاري داشتند. 78.5 درصد نمونه ها ميزان مشارکتشان با پزشکان در تصميم گيري هاي باليني را در حد متوسط، 7.5 درصد در حد خوب و 14 درصد در حد ضعيف ارزيابي کردند.
نتيجه گيري: با توجه به نتايج اين پژوهش، درصد بسيار کمي از پرستاران ميزان مشارکتشان با پزشکان در تصميم گيري هاي باليني را در حد خوب گزارش کردند و همکاري پرستاران با پزشکان در پروسيجرهاي خاص درماني بيشترين امتياز و عدم فرصت جهت ابراز نظر براي پرستاران کمترين امتياز را کسب نمود.