مقالات توسعه پژوهش در پرستاري و مامايي

زمينه و هدف: بيماري هاي قلبي - عروقي، مهمترين بيماري دوران سالمندي و عارضه پيشرونده اي است که از دوران کودکي آغاز و تظاهر باليني خود را به طور عمده از ميانسالي به بعد آشکار مي کند. پژوهش حاضر به منظور تعيين ارتباط عوامل خطرساز اختلالات عروق کرونر با سالمندي انجام گرفته است
روش بررسي: اين مطالعه توصيفي - تحليلي بر روي 722 سالمند بالاي 65 سال مراجعه کننده به مرکز آنژيوگرافي کوثر استان گلستان در طول سال 1388 به صورت سرشماري انجام شد. بيماران بر اساس درگيري عروق کرونر و عدم درگيري عروق کرونر به دو گروه تقسيم شدند. عوامل خطر شامل سن، جنس، نمايه توده بدني (BMI)، فشارخون، ديابت، سيگار و اعتياد به مواد مخدر در نمونه ها مورد بررسي قرار گرفت و با استفاده از روش آماري آزمون تي و من ويتني در محيط نرم افزاري SPSS-16 تجزيه و تحليل شد.
يافته ها: بيشترين سن نمونه ها بين 65 تا 75 سال بود و بيشترين درگيري عروق در بين سه رگ اصلي، شاخه چرخشي با 31.5 درصد بود. از بين عوامل خطر مورد بررسي جنس و فشارخون سيستوليک، در بيماراني که درگيري عروق کرونر داشتند، در مقايسه با کساني که عروق کرونر نرمال داشتند تفاوت آماري معني داري نشان داد. نسبت خطر در بيماران با فشارخون سيستوليک و دياستوليک به ترتيب 1.13 و 1.11 برابر بيشتر از کساني بود که درگيري عروق نداشتند.
نتيجه گيري: ريسک فاکتور جنس مرد و فشارخون سيستوليک در سالمنداني که درگيري عروق کرونر دارند، از عوامل مهم و مساعد کننده قوي در درگيري عروق کرونر مي باشد؛ لذا کنترل فشارخون شايد بتواند از پيشرفت بيماري عروق کرونر پيشگيري نمايد.