به گزارش دفاع پرس، خاطرات اسارت در کنار همه سختی ها و عذاب‌هایش برای آزادگان ما شیرینی خودش را هم دارد. لحظاتی که دور از خانواده و در سرزمینی غریب سپری شد اما شاهنامه ای بود که آخرش خوش درآمد.

آنچه می خوانید بخشی از خاطرات آزاده محمدجواد سالاریان است:

" تا ظرفیت اردوگاه ما کامل بشود، هر از گاهی اسرای جدیدی می ­آوردند. من باید از اولین لحظه ورود آنها تا زمان استقرارشان پا به پای سروان نامفید و عبدالقادر می ­رفتم.

چون خیلی از اسیران را مستقیم از منطقه به اردوگاه می ­آوردند، یک بار مأموران ویژه­ ای از استخبارات عراق آمدند و شیوه ­های مختلف شکنجه و حرف کشیدن را به سروان نامفید و نیروهای ویژه ­اش آموزش دادند. مثلاً یک برنامه به برنامه های قبلی اضافه شده بود، این بود که وقتی اسرا را از کوچه­ های مرگ عبور می ­دادند آنها را وا می ­داشتند که دور تا دور محوطه بدوند تا مأموران عراقی هم با ضربات کابل و شلاق همراهیشان کنند.

یا برای وارد کردن شوک الکتریکی، علاوه بر اینکه گیره­ های مخصوص به گوش­ها می ­زدند، گاهی آنها را به بیضه­ ها وصل می ­کردند که کمترین اثرش، ادرار غیر ارادی به صورت قطره­ای بود که اسیر تا مدتی به آن مبتلا می ­شد.

مأموران ویژه سروان نامفید، کار جدید دیگری هم از استادان خود یاد گرفته بودند؛ وقتی که یک اسیر را از اتاق بازجویی بیرون می ­آوردند، از دیدن سر و وضع او دل سنگ هم برایش می ­سوخت، گاهی دهان و صورت و پا و چند جای تنش مجروح و خونین بود آن هم با لباسهایی پاره پاره، در همین حال یکی از ماموران ویژه سیگاری آتش می ­زد و می ­گذاشت لب دهان او، این کار برای اسرا سوال می ­شد. می ­پرسیدند: سیگار برای چی؟

جالب اینجا بود که اسیر با آن سر و وضعش به فکر ایثار می ­افتاد و سیگار را خاموش می ­کرد، وقتی به آسایشگاه می ­رسید، آن را می ­داد به یکی از بچه­ های سیگاری."


منبع: سایت جامع آزادگان