مقالات بهداشت و توسعه

مقدمه: فعاليت بدني در اوقات فراغت مي تواند اميد به زندگي را در معلولان افزايش داده و باعث شادابي، ارتباط با ديگران، مشارکت در کارهاي جمعي و جلوگيري از گوشه گيري و کسالت شود. پژوهش حاضر به بررسي موانع مشارکت در فعاليت هاي بدني تفريحي افراد وابسته به ويلچر در استان کرمان پرداخته است.
روش ها: اين پژوهش يک مطالعه مقطعي بوده و جامعه آماري آن را کليه معلولان وابسته به ويلچر استان کرمان تشکيل داده است. نمونه پژوهش 276 نفر از اين جامعه بود که به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب گرديد. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق ساخته اي بود که روايي صوري و محتوايي (0.91= CVI) آن به تاييد اساتيد فن رسيد. روايي سازه با تحليل عاملي اکتشافي و پايايي پرسشنامه با آلفاي کرونباخ و آزمون-باز آزمون تاييد گرديد.
نتا يج: وضعيت انواع فعاليت در اوقات فراغت به طور معني داري پايين تر از حد متوسط بود. ميانگين موانع فردي موثر بر فعاليت بدني در اوقات فراغت به طور معني داري پايين تر از حد متوسط بود. اولويت بندي موانع فردي موثر بر فعاليت بدني حاکي از اختلاف معني داري بين ميانگين رتبه ها بوده و شرايط شغلي به طور معني داري بيشتر بود. ميزان موانع ساختاري به طور معني داري پايين تر از حد متوسط بود. در اولويت بندي موانع ساختاري، دستيابي فيزيکي بيشتر بود. ميانگين موانع فرهنگي– اجتماعي به طور معني داري بالاتر از حد متوسط بوده و در اولويت بندي موانع فرهنگي-اجتماعي ديدگاه دوستان، همکاران و آشنايان به طور معني داري بيشتر بود.
بحث و نتيجه گيري: معلولان با صندلي چرخدار بيشتر موانع را در ديدگاه جامعه، همکاران و آشنايان خود مي دانند و موانع فردي و ساختاري موانع قابل توجهي براي مشارکت در فعاليت بدني آنان نيستند.