ستاره‌های فوق سریع

همان‌طور که سیاره‌ها بسته به فاصله‌شان از ستاره مادر، با سرعت‌های متفاوتی به دور آن گردش می‌کنند؛ ستاره‌های نزدیک به مرکز کهکشان‌ها نیز با سرعت بیشتری نسبت به ستاره‌های دورتر از مرکز حرکت می‌کنند. برای مثال، خورشید ما که تقریبا در میانه راه صفحه مسطح کهکشان راه شیری قرار دارد، با سرعت ۲۳۰ کیلومتر بر ثانیه ) به دور مدار خود حرکت می‌کند. اما فضای بالاو پایین صفحه کهکشان ما، خانه اجرام بسیار سریعی است که با نام «ستاره‌های فوق سریع» شناخته می‌شوند. این‌ ستاره‌ها با چنان سرعتی حرکت می‌کنند (۷۰۰ کیلومتر در ثانیه یا بیشتر) که امکان فرار از جاذبه کهکشان را دارند و گرانش کهکشان راه شیری هیچ‌گاه برای کاهش سرعت آنها کافی نخواهد بود.
سرنخ این ستاره‌های فوق سریع را معمولا می‌توان تا مرکز کهکشان راه شیری دنبال کرد. یکی از توضیحات رایج درخصوص شکل‌گیری آنها این است که این ستاره‌ها زمانی ایجاد می‌شوند که یک عضو از یک مجموعه ستاره دوتایی، پس از عبور از نزدیکی سیاه‌چاله مرکزی کهکشان، همانند فلاخن پرتاب می‌شود. با این وجود، از آنجایی‌که تمام این ستاره‌ها از این منطقه سرچشمه نمی‌گیرند، به نظر می‌رسد روش‌های دیگری هم برای رسیدن ستاره‌ها به چنین سرعتی وجود دارد. یک نظریه دیگر در مورد شکل‌گیری ستاره‌های فوق سریع این است که در یک مجموعه ستاره دوتایی، پس از آنکه ستاره‌های بزرگ‌تر در اثر انفجار ابرنواختری باعث نابودی مجموعه می‌شود، ستاره کوچک‌تر به دلیل از بین رفتن ناگهانی پیوند مستحکم موجود، با سرعت بالایی رها می‌شود.

در میان ستاره‌های فوق سریع، HE 0437-5439 یکی از عجیب‌ترین داستان‌های شکل‌گیری را دارد. سرچشمه این ستاره فوق سریع از یک سامانه ستاره‌ای سه‌تایی است.
برای بزرگنمایی کلیک کنید