خلوت در اشعار پارسی

بس عيش پنهاني كه من در خلوت دل  مي‌كنم      راز و نياز خويش را با شمع و محفل مي‌كنم

شبها  به  بزم  من   بيا   بشنو   طنين  جام  را       در خلوت  من  بازجو  آسايش  و  آرام را

افسرده  در   اين    خلوت   غم  شمع   وجودم       اي عشق فروزنده به جانم شرري بخش