پروانه در اشعار پارسی

عاشق و  انديشة   بوس  و  تمنّاي  كنار             بهر  غيرت  شمع  آتش  مي‌زند پروانه را

حسن و عشق پاك را شرم وحيا در كار نيست          پيش مردم شمع در بر مي‌كشد پروانه را

به دوست نامه نوشتن شعار بيگانه است            به شمع نامة پروانه بال پروانه است

صائب تبریزی