پروانه در اشعار پارسی

همه خفتند به غير از من و پروانه و شمع           قصّه ما دو سه ديوانه دراز است هنوز

ناليدن  بلبل  ز   نوآموزي    عشق   است           هرگز    نشنيديم   ز   پروانه  صدايي

بيهوده  نيست  گرية   بي  اختيار   شمع            آبي  بر  آتش    دل   پروانه    مي‌زند

صائب تبریزی