گُل در اشعار پارسی

از گلشن  وصالت  يك   گـــــل   نچيدم  امــــا         صد نيش خار  خوردم  از دست باغبانت

نه زيب  محفل  انســـم  نه  زينت  چمنـــــــم         من آن گلم كه نه گلچين نه باغبان دارم

در چمن  بــودم  سر كوئي  به ياد  آمد  مـــــرا         روي گل ديدم گل  روئي  به  ياد آمد مرا

 شاپور تهراني