گُل در اشعار پارسی

خوش است  فصل  بهاران  به  باغ  پاي  گلي         به دست بادة گلگون به سر هواي گلي

رفتم  به  شهر  حافظ  و ديدم  بهـــــــــار  گل         شهر  وفا  و  خانه عشق  و   ديار   گل

گل «گوش» بود برگ «زبان» شاخه «سرانگشت»        خود «پنجه» بود پيش نظر، برگ چناران

 مهدي سهيلي