اولين و مهم‌ترين اصل اخلاقي، كه در رانندگي بايد رعايت شود، پرهيز از اذيت و آزار ديگران، اعم از عابرين و رانندگان ديگر است. امري كه متأسفانه در بعضي از رانندگي‌هاي امروزه‌ي ما مشاهده مي‌شود. پرهيز از اذيت و آزار انسان‌هاي ديگر، نه تنها در رانندگي بلكه در همه شئونات زندگي اجتماعي، يك ضرورت اخلاقي است. ملّا مهدي نراقي در كتاب جامع السعادات در مورد اذيت مؤمنان چنين مي‌گويد: «شكي نيست كه ايذاء مؤمن و تحقير او در شريعت حرام است و موجب هلاكت ابدي است».
مصادیق آزارو اذیت در رانندگی که معیارشان اخلاقی ست نه قانونی
1-بوق زدن:بوق‌زدن براي بيان شادي خود در مراسم عروسي و يا غير آن است. بوق زدن‌هاي بي‌مورد و غيرضروري، كه راننده تنها از سر بي‌حوصلگي، خستگي و تعجيل آن را به صدا در مي‌آورد، مانند بوق‌زدن در پشت چراغ قرمز يا پشت راه‌بندان‌هايي كه به علت تصادف يا تعمير جاده ايجاد مي‌شود،
2-ترساندن ديگران:ترساندن ديگران موجب وحشت آنها و يك عمل غيراخلاقي است. اين عمل در حوزه رانندگي داراي مصاديق متعددي است ترمزهاي ناگهاني كه موجب ايجاد صداي وحشتناك مي‌شوند، مارپيچ رفتن در خيابان‌ها و جاده‌ها، سبقت‌هاي ناگهاني از چپ يا راست بدون اعلام به راننده جلويي
3-رانندگان بايد از بلند كردن صداي ضبط صوت و تردد با سرعت بالا در كوچه‌ها و خيابان‌هاي كوچك خودداري كنند. اگر وسيله نقليه آنها به علت نقص فني يا پايين بودن كيفيت، سرو صداي زيادي توليد مي‌كند، در صدد تعمير يا تعويض آن باشند و يا حداقل از عبور و مرور در كوچه‌ها و خيابان‌هاي فرعي خودداري كنند و تنها از بزرگراه‌ها و خيابان‌هاي اصلي، كه صداي آن موجب اذيت ديگران نمي‌شود، عبور كنند.
4-پارك دوبله و ايجاد راه‌بندان: از آنجا كه اين عمل، موجب زحمت، راه‌بندان و اتلاف وقت ديگران مي‌شود، مصداق اذيت و آزار ديگران بوده و به لحاظ اخلاقي عملي ممنوع است و مرتكب آن، موظف به جبران اذيت وارده است و بايد به هر طريق ممكن از طرف زيان‌ديده جلب رضايت شود. البته از آنجا كه جبران چنين مواردي بسيار مشكل و بلكه غير ممكن است، از اين‌رو، پيشگيري و عدم ارتكاب آن سهل‌تر از جبران آن مي‌باشد.
