گمان انسانها از درنگ يك ساعته در دنيا يا برزخ

گمان انسانها از درنگ يك ساعته در دنيا يا برزخ

(و يَوْمَ يَحْشُرُهُمْ كَأَن لَّمْ يَلْبَثُواْ إِلاَّ سَاعَةً مِّنَ النَّهَارِ...)[1]

«(به ياد آور) روزي را كه خداوند آنها را جمع (و محشور) مي‌سازد؛ آنچنان كه (احساس مي‌كنند) گوئي جز ساعتي از روز، (در دنيا) توقف نكردند».

پس در آن روز خسران و بدبختيشان كه در اثر تكذيب لقاءالله گريبانشان را گرفته بود برايشان هويدا و محسوس مي‌شود، چون درآن روز تأويل دين مي‌آ‌يد، و حقيقت امر مكشوف مي‌گردد و نور توحيد آن طور كه هست ظهور مي‌كند و همه به وضوح مي‌فهمند و مي‌بينند كه ملك تنها از خداي واحد قهار جل شانه است[2].

اين حقيقت در آيات ديگر هم مطرح شده است از جمله:

(كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا)[3] «آنها در آن روز كه قيامت را مي‌بينند چنين احساس مي‌كنند كه گويي توقفشان (در دنيا و برزخ) جز شامگاهي يا صبح آن بيشتر نبوده است». كه اين گمان مردم در قيامت مي باشد.

(وَتَظُنُّونَ إِن لَّبِثْتُمْ إِلاَّ قَلِيلاً)[4] «مي‌پنداريد تنها مدت كوتاهي (در جهان برزخ) درنگ كرده‌ايد».

 (إِن لَّبِثْتُمْ إِلَّا عَشْرًا)[5] «شما فقط ده شبانه‌روز (در عالم برزخ) توقف كرديد».

(قالوا لَبِثْنَا يَوْمًا أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ)[6] «(در پاسخ) مي‌گويند: تنها به اندازه يك روز، يا قسمتي از يك روز! (در برزخ بوده‌ايد) ».

(مَا لَبِثُوا غَيْرَ سَاعَةٍ)[7] «جز ساعتي (در عالم برزخ) درنگ نكرده‌اند».

پس مي‌توان از مجموع آيات بالا فهميد كه زندگي قبل از قيامت نسبت به روز رستاخيز بسيار اندك است. پس هم متاع دنيا نسبت به آخرت اندك است و هم زمانش گويا ساعتي بيش نبوده است.